Eimreiðin - 01.01.1901, Blaðsíða 63

63
Sjálfmentað tónskáld.
Pað hefir þráfaldlega klingt í ferðasögum útlendinga frá íslandi,
að Islendingar hetðu lítinn söngsmekk og væru yfirleitt engin
söngþjóð. Pessi dómur er eðlilegur, þegar litið er til þess, á hverju
stigi sönglistin stóð Islandi fram um miðbik 19. aldar og jafnvel
enn. En réttur mun hann þó varla í raun og veru. Að tnargir
íslendingar eru góðir raddmenn, er alkunnugt, enda er slíkt ein-
kenni fjallaþjóða. Hvortsöng-
smekkurinn er að samaskapi,
er erfiðara um að dæma, en
hinar skjótu framfarir í söng-
listinni hin síðari árin virðast
þó benda í þá átt. Það mun
því óhætt að segja, að eins
hafi verið ástatt með söng-
smekkinn eins og svo marga
aðra hæfilegleika, og náttúru-
gáfur hjá Islendingum, sem
liggja í dái og ekkert ber á,
af því enginn utanað kom-
andi andvari hreyfir við þeim
og vekur þá upp úr logn-
mollumókinu. Reynslansýnir
líka, að ýmsir Islendingar,
sem þó að eins hafa fengið
litla nasasjón af söngmentun
hjá öðrum, hafa á hinum síð-
ari árutn sýnt mikinn áhuga
á sönglist og söngfræðum,
og hafa þó allir orðið að stunda þetta í hjáverkum og auka þekk-
ingu sínu af sjálfsdáðum og tilsagnarlaust. Svo mildð hefir meira
að segja kveðið að áhuganutn og viðleitninni, að allmargir hafa
fengist við að semja sjálfir sönglög og mörgum tekist það öllum
vonum fremur.
Einn af þessum svo að kalla sjálfmentuðu söngfræðingum er
séra BJARNI PORSTEINSSON, sem nú mun mega telja einna
fremstan íslenzkra tónskálda, þeirra er búsettir eru á íslandi.
BJARNI I’ORSTEINSSON.