Eimreiðin - 01.01.1901, Blaðsíða 71

71
löngu uppseld, sem sýnir, hve mikilli hylli hún hefir náð. Þegar höf.
samdi hana, hafði hann þó ekki átt kost á að ferðast um landið að
neinu ráði. En síðan hefir hann ferðast um land alt, bygt og óbygt,
og þannig getað með eigin augum kynt sér landslag og landsháttu.
Má því nærri geta, að hann hefir nú staðið margfalt betur að vígi
með að gera þessa lýsing sína vel úr garði, enda leynir það sér ekki, að
hún er stórum endurbætt i ýmsum greinum, þó hún sé ekki mikið
aukin að stærðinni til, sem hefði heldur ekki átt við, þar sem bókin
er aðallega ætluð unglingum sem skólabók.
Efnisskifting bókarinnar er þannig, að fyrst er lýsing á landinu al-
ment (bls. i — 74), straumum, loflslagi, landslagi, jöklum, hraunum, eld-
fjöllum, hverum, laugum, ám, vötnum o. s. frv. Enn fremur eru þar
sérstakir kaflar um jarðveginn og jarðmyndun landsins, um jurtaríkið
og dýraríkið. Síðari kaflinn er uro íbúa landsins (bls. 75—119), fólks-
fjölda, atvinnuvegi, mentun, þjóðfélagsskipun o. fl. Síðast er lýsing á
helztu bæjum og öðrum merkisstöðum á landinu. í bókinni eru 39
myndir og uppdrættir og allur frágangur hinn bezti. Yfir höfuð er
bókin hin eigulegasta, og sannast að segja, ætti hún að komast »inn á
hvert einasta heimili.« V. G.
ALDAMÓT. IX. ár (1899). Winnipeg 1900. í*að væri næsta
eðlilegt, að »Aldamót« hefðu á liðnum árum unnið sér almennar vin-
sældir með hinum mörgu og góðu ritsmíðum, er þau hafa flutt les-
endum sínum. Vér íslendingar höfum ekki svo mörg tímarit um þessar
mundir, og þau fáu, sem vér eigum, ættu því að sæta góðum viðtök-
um, sérstaklega ef þau eru góð og vel úr garði gjörð í alla staði; en
það hafa »Aldamót« jafnan verið frá því fyrsta, er þau hófu göngu sína.
Vér höfum nú fengið níunda ár þeirra. Þetta ár byrjar með fögru
kvæði eftir séra V. Briem, er hann nefnir »Israel og Island«. Sem
einkunnarorð fyrir kvæði þessu, hefur hann valið orð úr Biblíuljóðun-
um: »Ó þú ísalands þjóð, guðs ísrael norður í höfum«. í kvæðinu
rökstyður hann svo þessi orð sín, með því að sýna fram á, hvernig
sögu ísraelslýðs, að mörgu leyti, svipar til sögu þeirrar þjóðar, sem
nú býr »norður við heimskaut í svalköldum sævi«.
Því næst kemur fyrirlestur eftir séra N. St. Þorláksson: »Að lifa«.
Fyrirlestur þessi ræðir um það, hvemig menn eigi að lifa þannig, að
líf þeirra hafi nokkurt sannarlegt gildi, og er það efni, sem hveijum
hugsandi manni hlýtur að liggja alvarlega á hjarta. Ræðumaður bendir
fyrst á, hvernig lífsfýsnin og lífslöngunin sé gróðursett hvervetna í
hinni lifandi náttúru, svo að »alt, sem lifir, lifa girnir«.
Hann sýnir fram á, hversu eðlilegt það væri, að samfara þeirri
lífsfýsn og lífslöngun væri ánægja með lífið, enda sé þessu líka í raun
og veru svo varið hvervetna í ríki náttúrannar, nema hjá oss mönn-
unum. En þar komi oft lífsóánægjan í stað lífsánægjunnar; lífsleið-
indin í stað lífsgleðinnar. En ástæðan til þessa sé sú, að mennirnir
skilji ekki hinn rétta tilgang lífsins, þekki ekki hin sönnu lífsskilyrði,
og einmitt þess vegna þurfi þeir að læra »að lifa«. En þegar kemur
til þess, að kenna mönnum það, þá dvelur ræðumaður of lengi við hin
ósönnu lífsskilyrði. Æskilegt hefði verið, að ræðumaður hefði þegar