Eimreiðin - 01.01.1901, Blaðsíða 60

6o
hlj óðstarfinu á svo marga vöðva, sem mögulegt er. Peir
vöðvar, sem eru óhæfilegir til þessa starfs, svo sem vöðvar barka-
kýlsins, koksins, munnhlutanna og andlitsins, eiga að vera svo ró-
legir sem hægt er. Vöðva andlitsins á maður að nota til svip-
brigða, en ekki til sköpunar tónanna.
En á þetta minnist Leiðarvísirinn ekki einu orði. Par er
það munnurinn og kokið, sem eiga að mynda hljómbotninn; en
niðurstaðan af því verður, að barkinn ofreynist. — Ekki heldur
má þenja vöðvana áður en maður á að nota þá.
Hvernig lærum við nú alt þetta? Eg get hér að eins gefið
mönnum nokkra hugmynd um þá aðferð, sem maður á að nota,
til þess að læra að nota raddfæri sín rétt.
Við syngjum rangt; þá verðum við fyrst að hætta að syngja,
við verðum að rífa niður gömlu tónana, áður en við getum skapað
nýja. Við leitum uppi þann upphaflega (prímæra) tón, þann
sem er okkur náttúrlegastur og sem ekki ofreynir okkur.
Við megum ekki sleppa tóninum styzta veginn út úr munn-
inum, svo hann verði daufur og hljómlaus, heldur eigum við að
færa tóninn í boga upp í gegnum höfuðið á móti ennisholunni og
nefholunni og því næst ofan á varirnar. Um leið drögum við
magann inn náttúrlega og frjálslega og þrengjum tóninn saman í
öllum líkamanum (búknum). Petta gefur tóninum stoð að ofan í
höfðinu og að neðan í þindinni og brjóstinu. En til þess verðum
við í fyrstunni að loka vörunum, þegar við æfum okkur, svo þær
geti tálmað tóninum að fara beint út og neyði hann til að leita
alls efnis og fylla það, áður en hann nær vörunum. Tennurnar
eiga aftur á móti altaf að vera opnar.
Við æfum okkur með lokuðum munni hægt og varlega. Við
byrjum með að stynja tóninum fram. um leið og við leitumst við
að færa hann upp á móti enninu. Við eigum því næst eins og
að sjúga tóninn inn og upp, og þó við seinna opnum munninn,
má tónninn ekki fara út sem vindur. Höldum við t. a. m. ljósi
fyrir framan munninn, má ljósið ekki blakta. Pá fyrst er öllum
loftstraumnum breytt í hljóðöldur. Auðvitað sjúgum við ekki tón-
inn inn, heldur ímyndum við okkur það, af því að loftstraumurinn
fer út eins og blástur, en tónöldur breiðast út í hringum eins og
vatnið, þegar maður kastar steini út í það. Pegar tónninn hefur
aflað sér nægilegs höfuðhljóms, þá á hann líka að leita að brjóst-
hljómnum. En við verðum að vera gætnir og fara hægt, annars