Eimreiðin - 01.01.1907, Blaðsíða 25

25
Verið í þeirri kirkju, sem bezt gegnir hugsjónum yðar og bezt hentar
stöðu yðar; en munið eftir því, að þér eigið að halda augum yðar og
hjörtum opnum fyrir sérhverjum nýjum sannindum, sem yður mæta kunna,
og verið viðbúnir að hlýða og leggja af stað eins og Abraham forðum,
þótt þér ekki kunnið að þekkja áfangastaðinn; farið eftir því kalli, er
þér megið trúa, að sé röddin Drottins.
Oss liggur ástundum við að láta hugfallast og ofbjóða, hve seint heimi
þessum miðar áfram. En svo sýnist sem Guði þyki ekki á liggja, en
áfram miðar þó. Eg ólst upp við þá trú, að komið væri nærri enda
veraldarinnar og bæði morgunn og miðdegi æfi hennar væri liðið, enda
væri þegar farið að rökkva í lofti, gæti því ekki hjá því farið, að um-
skiftin væri þegar fyrir dyrum, og svo kæmi hinn síðasti dómur. En nú
á síðustu tímum höfum vér numið annað, og það er, að sólin sé varla
upp runnin enn. Það er snemma morguns og mannkynið er ekki orðið
ellisjúkt og örvasa og dómur þess fyrir dyrum, heldur enn í bernsku
sinni. Mannkynið er Herkúles, sem er að kyrkja höggormana, sem
hvæsa í kring um vöggu þess; en hinar miklu þrautir, að moka og
hreinsa veröldina, á það enn fyrir höndum.
Látum oss líta upp í öruggum móð, með von og fjöri! Oss er vel
vinnandi að smjúga út úr dýrahaminum og íklæðast anda og hjarta og
lifa síðan eins og synir og dætur Guðs! Það hið sama á og öllu voru
kyni að auðnast: að yfirvinna heiminn, stjórna honum og hann dýrðlegan
að gjöra.
Eg sé í anda þá tíð, þegar böl og bágindi liðinna tíma er í gleymsku
fallið, eða menn minnast þess sem mótsetningar þeirrar dýrðar, sem þá
er fengin, svo sem allsherjar friðar og bróðernis, þegar takmarkalínur
milli þjóða eru afmáðar og alt verður góður félagskapur; frelsi og fögn-
uður drotnar, og hvergi yfirgangur, örbirgð né skortur; jörðin er umbreytt
í aldingarð og veröldinni stýrir og stjórnar hugsjónir og heilög breytni
fullkominnar guðstrúar. Þetta líf virðist mér eingöngu vera eins og
fordyri, er leiðir inn í gegnum Iágar og dimmar dyr, og inn í musterið
í hinu eilífa föður-húsi, þar sem sólin gengur aldrei til viðar.« — —
(Ræða þessi, eða fyrirlestur, endaði með bænagjörð).
MATTH. JOCHUMSSON.