Eimreiðin - 01.09.1911, Síða 12

i68
þar sem þeir í rauninni eru að leika hégómlegan skrípaleik. Eitt
dæmi skýrir þetta betur en langt mál. Maður fær lungnabólgu
og leitar sér læknisráða; læknirinn kemur, skoðar sjúklinginn og
leggur til viðeigandi meðul. Sjúklingnum skánar af meðulunum,
en batnar ekki. Svona gengur í sex daga, lungnabólgan helzt
og töluverð lífshætta er á ferðum. Læknirinn hlýtur að vera
ónýtur eða meðuliti svikin — hugsar folkið, og sækir hómópata.
Hómópatinn kemur, setur upp gleraugu og spekingssvip, segir
voðahættu á ferðum og leggur til tvennskonar dropa, A og B.
Eftir tvær inntökur úr B-glasinu bregður við um nóttina og sjúkl-
ingnum batnar. Hómópatinn fær dýrðina, en læknirinn er álitinn
klaufi og enginn meðalalæknir. Skynsamt fólk veit þó vel, að
lungnabólga er vön að breytast til batnaðar snögglega á 6,, 7.
eða 8. degi.
Mannslíkamanum er ekki fisjað saman, og það er fráleitt, að
hann hafi verið skapaður með jafnmiklum fiýti og getið er um í
biblíunni. Af þeirri frásögn er svo að sjá, sem guð hafi varið til
þess örstuttum tíma, sjötta daginn. Fyrst að móta manninn úr
leir, blása lífsanda í nasir honum og síðan taka úr honum eitt rif,
til að skapa úr því konuna. Maður fær af frásögninni þá hug-
mynd, að öll þessi »óperatión« hafi staðið aðeins nokkra stund
úr degi. En náttúrufræðingarnir, einkum Darwín og lærisveinar
hans, hafa fært mjög sennileg rök að því, að sama muni sæta um
sköpun mannsins og allra annarra hluta í heiminum, að henni hafi
ekki verið komið í kring á einum degi, heldur hafi til þess gengið
margar árþúsundir; og sú kenning hefur ekki verið hrakin með
rökum. Vér vitum það með vissu, að maðurinn er að skapast
enn þann dag í dag, eins og alt annað. Alt er eilífum breyting-
um háð, sumt í framför og sumt í afturför, en framþróun er aðal-
lögmálið, sem náttúran fylgir, og að svo miklu leyti sem vér get-
um gægst aftur í tímann, sjáum vér, að manneskjurnar hafa verið
á stöðugri þroskunar- og framfarabraut, þó endur og sinn hafi
gefið á bátinn.
Jarðfræðingarnir hafa með rannsóknum sínum á sögu jarðar-
innar fundið sterkar líkur fyrir því, að um 25 miljónir ára. séu að
minsta kosti liðnar frá því fyrstu lífsverur gátu þróast á jörðu vorri.
En frá þessum fyrstu lífsverum telja náttúrufræðingar að vér eig-
um öll ætt vora að rekja, bæði menn, dýr og jurtir, alt sem lífs-
anda dregur. Vér erum með öðrum orðum komin að langfeðga-