Eimreiðin - 01.09.1911, Qupperneq 47

203
að að minsta kosti nokkrir-af hinum íslenzku stúdentum gætu átt
kost á að stunda nám við enska háskóla. Pað mundi ekki verða
til neins hnekkis fyrir þjóðernistilfinning þeirra og þeir mundu í
öðrum efnum græða á því. Og þegar ég varð dálítið hvumsa
við og leit með nokkurri efablendni á hann, bætti hann við með
nokkurskonar ákefð: »Jú, þér getið reitt yður á það. Eg hefi
hugsað um það, og ég er viss um, aö í því efni skjátlast mér
ekki«.
JÓN SVEINSSON.
Jón Sigurðsson og sambandið.
Einn hinn merkasti af rithöfundum vorum (próf. Porv. Thor-
oddsen) hefir nýlega sagt í íslenzku blaði (Lögr. 26. apr. 1911),
að »það sé annars mjög einkennilegt, að æsinga- og öfgamenn,
sem hafi verið mestir andstæðingar Jóns Sigurðssonar í stjórn-
málum, meðan hann lifði, og hafi verið honum oft óþægileg- fóta-
kefli, séu nú búnir að stela honum látnum, og veifi honum jafnan
í kringum sig.«
Engum, sem til þekkir verulega, mun þykja þetta ofmælt.
Tví sannast að segja mun engin sú stefna til í íslenzkum stjórn-
málum, sem ekki þykist hafa Jón Sigurðsson á sínu bandi, eða
styðjast við skoðanir hans. Petta er nú ofurskiljanlegt frá sjónar-
miði hinna ýmsu forustusauða, því það er ekki lítill styrkur í því
fyrir málstað þeirra, ef fólki verður talin trú um, að þeir séu réttir
arfþegar annars eins ástgoða þjóðarinnar og mikilmennis. Én
hitt gegnir meiri furðu, að þeim skuli vera trúað, meira eða minna,
öllum saman, svo sundurleitar sem skoðanir þeirra þó eru. Petta
hlýtur að stafa af því, að almenningi sé nú orðið svo ókunnugt
um hinar sönnu skoðanir Jóns Sigurðssonar, að fá megi menn
til aö trúa, þó honum sé eignað jafnvel það, sem hann hafði
mestu skömm og óbeit á. Pað virðist því ekki vanþörf á — nú á
aldarafmæli hans —, að rifja dálítið upp fyrir mönnum, hverjar
skoðanir hans í raun og veru voru á þeim málum, sem enn eru