Eimreiðin - 01.09.1911, Síða 69

22;
af ungum og gömlum, hvarvetna þar sem íslenzk tunga er töluð. Og
teljandi munu þeir, er nokkurn bókaskáp eiga, að ekki sé kvæði Stein-
gríms þar í hillunni. Menn geta blátt áfram ekki án þeirra verið, án
þess að stela af sjálfum sér svo miklum unaði.
í’a.ð sem mest einkennir skáldskap Steingríms, er Jegurbin, pýb-
leikinn og yndisleikinn. Þar er alt svo heflað og fágað, svo hreint og
viðmótsþýtt, og skreytt einlægum lífspekiperlum. Skáldmusteri hans er
eins og höll úr snjóhvítum marmara eða alabasti, alsett skínandi gim-
steinum. Þar sést engin svört rák, enginn blettur né hrukka — nema
ef telja skyldi ekki nógu liðugt rím sumstaðar. En það skilur, að
marmarahöllin getur verið köld, en í skáldmusteri Steingríms er eilífur
ylur. Því hann er ljóssins og kærleikans skáld:
Mér aldrei veitist ylur neinn, Án kærleiks sólin sjálf er köld
sem á við kærleik er. og sérhver blómgrund föl.
Og sem ástaskáld er hann óviðjafnanlegur. Hann trúir á ástina
sem hið helgasta afl í lífinu, er enginn geti án verið:
Þú elskan. himnesk! utan þín
er æfi mannsins sóllaus dagur.
Og lýsingar hans á ástinni eru jafnan svo fagrar og unaðsríkar, að
enginn getur orðið ósnortinn af. Ástin er guðs logi í góðum hjörtum,
helgidómur, sem enginn má við snerta eða raska, eins og hann kemst
að orði í einni af þýðingum sínum:
Pá hjörtun tendrast heitt af ástarglóðum,
þeim helgidómi snerti menn ei við;
ó, slökk ei logann guðs í hjörtum góðum,
grimd er að spilla tveggja sálna frið.
Ef nokkuð heilagt má á moldu skarta,
þars meinráð engin skyldu þrengjast inn,
þá er það mannsins ungt og óspilt hjarta,
sem elska saklaus hrífur fyrsta sinn.
Og hver skyldi hafa kveðið þýðlegar og fegurra um unnustu sína
en þetta?:
Verndi þig englar, elskan mín,
þá augun fögru lykjast þín,
líði þér kringum hvílu hljótt
á hvítum vængjum um miðja nótt.
Nei, nei, það varla óhætt er
englum að trúa fyrir þér;
engill ert þú, og englum þá
of vel kann þig að lítast á.
En hann gerir líka strangar kröfur til ástarinnar; hún verður að
vera hrein, flekklaus og saklaus. Lausung og ástasvik eru hin viðbjóðs-
legasta dauðasyud, sem hefir hegningu og hamingjuleysi í för með sér:
Þitt gull verður aska, þín gæfa moldarryk,
t grát snýst þín léttúð, 1 slys þín eiða svik.
Sú, sem verið hefir hin fegursta ástmey, og Ijómað sem dýrðleg
stjarna f heiði, meðan hún varðveitti sakleysi sitt, verður, þegar hún
hefir týnt þessari himinperlu, svo saurug, að jafnvel snjó'nvítt línið