Eimreiðin - 01.09.1911, Qupperneq 77

233
í’ó margt hefði þurft fleira að segja um skáldskap Steingríms og
benda á margar fleiri hliðar og mörg fleiri spekiorð hjá honum, þá
verður nú hér að láta staðar numið. Því rúmið leyfir ekki meira.
Steingrímur er nú áttræður. Haustkvöldið hans er komið, — hið
fegursta, sem hann leit hér á jörðu. Og enginn getur annað sagt, en
að haustkvöldið hans sé líka fagurt, eftir annað eins æfistarf og jafn-
mikillar virðingar og ástar og hann nýtur hjá þjóð sinni. Og vel
máttu líka virða hann og elska, þú islenzka þjóð,
sem hefði blóði feginn fáð
hvern flekk af þínum skildi.
Gera má ráð fyrir, að starfskraftar hans séu nú að mestu þrotnir
á þeim aldri, en hann getur þá sezt undir vænan við og látið vonina
gleðja hugann og
talað þar um trygð og ást, unun sanna, er aldrei brást,
tíma löngu farna, eilífa von guðs barna.
Hann getur þar horft á haustkvöldssólina rauðu brosa við dauða, og
heyrt, eins og forðum, engilhörpu strengi óma sætt — einmitt þá
strengina, sem honum hefir tekist svo dásamlega að láta okkur heyra
óminn af i ljóðum sinum.
En sólargangurinn er oft langur á íslandi, ekki sízt á vorin, og
þar sem Steingrímur einmitt er vorsins barn, er vísast að hann fái
lengi að njóta kvölddýrðarinnar; og þess óskum vér allir og vonum.
En hvort sem kvöldið á að verða lengra eða skemra, þá er líka skamt
milli sólarlags og sólaruppkomu fyrir vorbörnin, og sannlega má ávarpa
Steingrím með þessum hans eigin orðum:
Kvölds þíns heiðsól hafsbrún ofar
helgum morgni lofar.
V. G.
Ritsj á.
ÁGÚST BJARNASON: YFIRLIT YFIR SÖGU MANNSANDANS.
Hellas. Rvík 1910.
Það mun vera 3. bindið af »Yfirliti yfir sögu mannsandans«, sem
hér birtist. »Austurlönd«, sem víða er vitnað til í þessu bindi, könn-
umst vér ekki við; það ekki verið sent Eimr., en hún kannast aldiei
við bækur, sem henni eru ekki sendar. í)að er föst regla hennar. En
þetta bindi könnumst vér við og höfum lesið með mestu ánægju. Telj-
um vér það bæði höf. þess til sóma og íslenzkum bókmentum stórfeng.
Hvort alt er þar hárrétt eða ekki, erum vér ekki bærir um að dæma,