Eimreiðin - 01.09.1913, Qupperneq 1

Á kríuskerið að leggjast í eyði?
Alþýðuerindi eftir GUÐMUND FRlÐJÓNSSON.
Síðast liðið sutnar komu margir landar vorir vestan um haf,
í kynnisför til ættjarðar sinnar og til þess að sjá frændur sína og
vini. Mikil gleði er að sjá þessa menn og kynnast þeim, þó að
eigi sé nema um stundarsakir, því flestir fara þeir fljótt yfir og
hverfa skjótt sjónum vorum. Gleðin stafar af þeirri vitneskju og
vissu, að þessir menn eru bræður vorir og systur í hjartarótum
sínum og hugskoti, þótt þeir séu seztir að atvinnuvegum »slétt-
unnar ómælilegu, endalausu«. Okkur verður svo vel við að sjá
þessa frændur vora, sem heimtir væru þeir úr Helju og komnir
til vor yfir landamærin, sem Hermóður Ás fór yfir, þegar hann
»reið djúpa dali« og átti að heimta Baldur úr valdi gömlu kon-
unnar bláu — þann sem Höður skaut, blindur maður, á þingi.
— Petta er þó ekki svo að skilja, að vér hérna, heimamenn-
irnir í fásinninu, skoðum Vesturheim í huga vorum líkan landinu
handan við Helgrindur. Pví fer fjarri. Hitt er heldur, að okkur
svimar svo við vegalengdina, sem er milli Islendinga, héðan frá
og vestur þangað, að okkur þykir ólíklegb að vér sjáumst, og
trúum því naumast fyr en vér þreifum á. Vér vitum það, að okk-
ur, sem heima sitjum, er ókleif til skemtiferðar sú hin mikla
bunga hálfrar jarðarinnar, sem á milli liggur, og óræð sú mikla
vík, sem liggur millum frændanna. Og þess vegna gleðjumst vér
svo mjög, þegar þeir komast það, sem vér komumst ekki. Og
þó flestir þessir farmenn séu flestum okkur óskyldir að frænd-
semi, fögnum vér samt komu þeirra, eins og komu farfuglanna á
vorin; því þeir vita hvorirtveggju á sól og sumar, hvorir á sinn
hátt.
Meðal þeirra manna, sem heimsóttu ættjörðina síðastliðið
sumar, var ungur mentamaður, fæddur í Vesturheimi. Pegar hann
hafði dvalið hér um stund, mælti hann þessum orðum, við heima-
menn Fjallkonunnar, um Island:
I