Eimreiðin - 01.09.1913, Síða 21

'73
Þetta var samstundis gjört, og þegar logandi ljósin voru kom-
in sitt hvorum megin viö höfðalagið, strauk hann niður langa
skeggið sitt snjóhvíta og hóf frásögn sína, en bræðurnir hlustuðu á.
»Vinir mínir! I æsku minni sagði kennari minn mér frá
brautum himintunglanna, og mig sundlaði, þegar ég reyndi að
setja alt í þeim ómælisgeimi mér fyrir hugskotssjónir. En síðar
hef ég þó fundið mælikvarða fyrir óendanleikann, sem vex mér
enn meir í augum og er miklu dásamlegri. Hafið þið nokkurn-
tíma íhugað, hve margar fagrar konur hafi uppi verið ? Hversu
margar borgir og býli skyldu vera til í öllum heiminum nú?
Hversu margar borgir og býli hafa verið til áður, sem enginn
veit nú um? Alstaðar og á öllum öldum hafa til verið fagrar
konur. Til eru borgir, sem eru mörg þúsund ára — hversu
margar gyðjur hefir ekki sólin skinið á í einni slíkri borg frá
upphafi vega sinna. Af hverju hryggjumst vér sárast, er vér
stöndum á rústum gamalla borga? Af því að undir þessum grasi-
vöxnu rústum átti kærleikurinn forðum heimkynni, á þessum
grasgrónu strætum gengu forðum ungar og fagrar konur, og þær
brostu og roðnuðu alveg eins og stúlkur gera á okkar tímum.
Hve margar verða það samtals á allri jörðunni frá alda öðli?
Trúarbrögð hafa risið og liðið undir lok, þjóðflokkar hafa fluzt
eftir fljótum og yfir fjallgarða og ætíð hafa ungmeyjar verið í
förinni, og tunglskinið var þá eins og nú. Hugsið ykkur konuna
á akrinum, eins og gyðju jarðarinnar, við arninn, á beð sínum, í
musterinu; hugsið ykkur hana klædda í silki eða einungis með
fíkjublað, hvíta eða gulíinbrúna, ætíð hefur hún verið ljós
jarðarinnar. Og nú á þessu augnabliki — því sumstaðar er sólin
að síga í sæ einmitt á þessu augnabliki. — Og ég sé þorpin í
fjallshlíðunum; þau eru sólroðin af geisladýrðinni, og unga fólkið
mælir sér mót við brunninn og gamnar sér og hlær. Ungmærin
gengur heim með vatnsfötuna sína, fullorðnir menn heilsa henni
og ungu mennirnir keppa um að fá að bera krukkuna fyrir hana.
Á morgun klæðist hún ef til vill hátíðisbúningi, eða hún verður
skreytt brúðarskarti, eða hún fær fyrsta kossinn á þessu augna-
bliki, ellegar hring á hönd sér. Hversu mörg slík augnablik hafa
ekki verið á guðs grænni jörð? Hvert eru þær farnar, allar þær
meyjar, sem nú eru látnar, en sem forðum brostu með blikskær-
um augum og blóðrjóðum vörum.
Vinir mínir! Petta virðist mér langtum mikilfenglegra en