Eimreiðin - 01.09.1913, Síða 26

•78
En hvað gjörði það til? Lagðist ég ekki á hverju kvöldi til hvíld-
ar með ofurlitla von um, að hún gæti komið næsta dag, og kom
þessi von mér ekki til að stökkva á fætur á hverjum morgni og
bjóða daginn velkominn á mína vísu? Og upp frá þessu skildi ég,
hversvegna himininn á hverju kveldi skrýðist í skarlat og gull.
Pað var til að lýsa tveimur elskendum, sem höfðu mælt sér mót.
Og vindarnir tóku að leika kynleg lög fyrir mig; lækurinn fékk
mál, svo ég varð oft að stansa og hlusta á hann, næturnar hjúp-
uðu mig í gullna drauma og herskarar nýrra hugsana liðu á hverj-
um degi eins og á sigurför gegnum sál mína. Dásamlegar voru
þær næstu vikurnar.
Ég gæti sagt ykkur frá, hversvegna ég fór kornungur í
herþjónustu, og hversvegna ég svo fljótt vann mér frægð og
frama. — En þegar ég, rúmlega tvítugur, var orðinn herforingi,
reiðubúinn að halda heim í frægðarljóma þeim, er mig hafði
dreymt um — þá var Lukrezía ekki* aðeins gift, heldur einnig
dáin. Aldrei fékk ég að kyssa hana einn einasta koss, aldrei að
tala um ást mína við hana, nei, aldrei.
Og þó — hver brá töfraljóma yfir heiðarnar í augum ung-
lingsins, hver lét stjörnurnar halda vörð á honum, meðan hann
svaf, hver hóf hann til manns og gaf honum hugprýði og heiður?
Svo undursamleg getur konan verið, að alt þetta afrekar hún,
bara með því einu, að hún er til og birtist okkur. Ætti ég þá
ekki að þakka Lúkrezíu af öllu hjarta mínu og allri sálu minni
og daglega mæta henni á ný í bænum mínum. Blessuð veri hún
fyrir það, að líf mitt varð svo dásamlegt og fjölskrúðugt.«
Éegar hann hafði lokið sögu sinni, sátu bræðurnir lengi og
horfðu þögulir í gaupnir sér. Sjúklingurinn lá kyr með aftur aug-
un, en loks leit hann upp, brosti og sagði: »MeiraU
IV
Gregóríus hét sá bróðirinn, er næstur sagði frá unaðsríkri
endurminningu. Hann var fríður sínum, þó gamall væri, hvítur
fyrir hærum, á hár og skegg; hann tók um talnaband sitt og hóf
frásögn sína, en röddin var í fyrstu hálfifeimnisleg og óstyrk.
»Pví miður verð ég að viðurkenna, að mörg beztu ár æfi
minnar fór ég villur vegar og gjörði mörgum manni mein. Ég
var sem sé heiftþrunginn prestur. Að vísu hafði ég í æsku haft
óljósan grun um dýrðarheim þann, er fögur kona getur leitt