Eimreiðin - 01.09.1913, Qupperneq 27

179
manninn í. En foreldrar mínir beittu talsveröri hörku við mig og
alvarlegar bækur voru mín einasta andlega fæða. Af þessu leiddi,
að þegar ég sá einhvern vera utan við sig af ástarsælu, þá var
mér slíkt ástand óskiljanlegt; í fyrstu var mér ekki um þessháttar
fólk gefið, svo öfundaði ég það og að lokum hataði ég það.
f*egar ég var orðinn prestur, lýsti ég því góðum guði eins og
refsidómara, og alt, sem mennirnir tóku sér fyrir hendur, virtist
mér vera ilt og óguðlegt og að það mundi leiða yfir þá eilífa
hegningu og glötun. Einkum ofsótti ég æskulýðinn, og það þótt
ég sjálfur væri á unga aldri. Og í hvert skifti sem ég gaf ung
hjón saman, hélt ég fulla tveggja tíma skammaræðu yfir þeim
fyrir altarinu, svo að brúðurin margsinnis fór að gráta, og bæði
gengu örvílnuð úr kirkjunni, eins og þau hefðu framið eitthvert ó-
dæð.
En svo henti mig dálítið atvik, sem ég sízt af öllu hefði
trúað. Einasta dægrastytting mín á sumrin var að sigla út eftir
firðinum, sem var mjög breiður. Eg var góður sundmaður, og
fór því stundum úr öllum fötunum, og reyndi mig á sundi við
bátinn. Oft batt ég mig með löngu reipi við skutstafn bátsins og
lét hann svo toga í fætur mínar, en lá á bakinu og stýrði með
því að breiða út hanaleggina. Pá vildi svo til einusinni, að
hliðarvindur kom í seglið, svo bátnum hvolfdi, og þegar ég komst
upp á kjölinn, sá ég, að fötin mín hlutu að hafa skolast útbyrðis.
Hvað átti ég að taka til bragðs? Pað var svo langt til lands, að
ég treysti mér ekki til að synda alla leið, og þar að auki þótti
mér ekki fýsilegt að hitta neinn, sem bæri kensl á mig, svona
allsnakinn. Eg tók þó að hrópa á hjálp af öllum mætti, því mér
þótti kvíðvænlegt að sitja allsber á bátskjölnum, er nóttin fór í
hönd. Loks sá ég lítinn, hvítmálaðan bát leggja út frá einni af
næstu smáeyjunum; og getur nokkur, er hangir á kili, annað en
fagnað, er bátur nálgast? Gleðin dofnaði þó brátt, því ég sá að
undir árum sátu tvær ungar stúlkur, og þótti eigi ólíklegt, að
þær mundu vera úr frægu nunnuklaustri, er í þann tíð var á þess-
ari litlu ey. Hvað ætli þeim verði við, þegar þær sjá prestinn,
sem tnargsinnis hefur haldið þrumandi ræður yfir þeim um freist-
ingar og syndir, sitja hér allsnakinn, hugsaði ég. En átti ég
nokkurs úrkosti? Eg skalf og nötraði af kulda. Rétt þar á eftir
heyrði ég þær reka upp hljóð, hvora á fætur annarri — þær
höfðu séð, hvernig ástatt var fyrir mér, og héldu nú árunum