Eimreiðin - 01.09.1913, Side 42

i94
pílagrímum eitthvað langt inn í Rússland, og að hún að öllum
líkindum kæmi ekki þangað aftur. »Guði sé lof, að hún þó ekki
er dáin« hugsaði ég með mér, og hélt af stað, þangað sem
pílagrímarnir höfðu ætlað sér. En svo illa vildi til, að þegar ég
loks kom þangað, þá var Varenka líka farin þaðan; og verst af
öllu var, að enginn gat geftð inér greinilegar bendingar um, hvert
hún mundi hafa haldið. Peningar mínir þrutu, og ég gat ekki
snúið mér til föður míns. En sá, sem hefur áhugamál með hönd-
um, gefst ekki upp. Eg hóf því ferðalag af nýju, fótgangandi, og
oft var ég bæði harmþrunginn og örvílnaður yfir, hve seint mér
gekk. Hvað er dapurlegra, en að leita stöðugt að einhverjum,
sem vér elskum, og vita alls ekki, hvar leita skal? Jú, eitt er
verra. Pað er, að vita þá, sem maður elskar, þjást af harmi, sem
þú einn getur bætt — en hyldýpi er á milli ykkar, þið getið
ekki náð saman.
Oft ráfaði ég fram og aftur eins og örvita maður; og erfitt
mun að telja upp alla þá vegi, sem ég hef gengið á. Eg varð
beiningamaður og klæddist tötrum, og stundum var ég álitinn
vitskertur; en þetta lá mér alt í léttu rúmi. En nú finst mér á-
reiðanlega, að því lengur sem ég leitaði, og því oftar sem von
mín brást, því aðdáanlegri yrði ímynd hennar í hjarta mínu —
og oft hefur mér fundist hún ganga í eigin persónu við hliðina á
mér og hvetja mig til að leggja ekki árar í bát. Foreldrar henn-
ar héldu, að hún hlyti að vera dáin fyrir löngu; en enginn skal
fá mig til að trúa því. Nei, hún er á lífi. Og hvernig ætti ég að
geta afborið að lifa, ef ég ekki nú sem áður væri sannfærður
um, að við einhverntíma mundum finnast. Fyrir nokkrum árum
síðan hætti ég að leita; en það var af því, að mér varð það
ljóst, að þegar tveir leita hvor að öðrum, þá er betra að annar
þeirra haldi kyrru fyrir.
Eg hef látið orð liggja fyrir henni á mörgum stöðum, svo
hún geti fengið að vita, hvar ég er nú niður kominn. Og hver
veit, hvort við ekki einhverntíma, þegar minst varir, sjáum skip
leggja leið sína að eynni okkar. Segið ekki, að þetta sé heimsku-
leg von; haldið þið ekki, að ég hafi oft sagt mér það sjálfur.
En samt sem áður — enginn veit, hvað fyrir kann að koma.
Mér þykir vænt um, að ég hef verið henni trúr öll þessi ár,
að ég hef beðið fyrir henni á hverjum degi, og að ég er enn
þá á unga aldri. Hvað Varenku viðvíkur, þá er ég viss um, að