Eimreiðin - 01.05.1920, Síða 15

EIMREIÐIN]
143
Hnífakaup.
Eftir Þorstein Þ. Þorsteinsson.
»Hnífakaup óséð!«
»Hnífakaup óséð?« át eg
eftir konum spj7rjandi.
»Heíirðu aldrei vitað það,
Jónki?«
»Nei«, svaraði eg og tók
hendinni utan um hægri vest-
isvasann. Þar geymdi eg hníf-
inn minn, og mér þótti ósköp
vænt um hann.
Það var Leifi í Holti, sem
bauð mér að hafa hnífakaup.
Holt var þriðji bærinn fyrir
utan Hofsá, þar sem eg átti
heima.
Leifi var um fermingaraldur og tæpum þremur árum
eldri en eg. Foreldrar hans voru efnuð og hann einbirni,
en eg var elstur af fjórum börnum og voru foreldrar
mínir fremur fátækir.
Það var komið nokkuð frarn á haustið. Eg var að
svipast eftir kindum þegar fundum okkar bar saman á
þjóðveginum, en Leifi kom einhverstaðar framan af bæj-
um og var að halda heimleiðis.
»Þorirðu kannske ekki að hafa hnífakaup?« spurði
hann og herti einkennilega á fyrsta' orðinu. Mér fanst
búa bæði háð og fyrirlitning í rómnum.
Eg roðnaði. Það var eins og hann væri að brigsla mér
um hugleysi.
»Eg vil fá að sjá þinn hníf«, sagði eg og rétti úr mér,
en gat þó ekki orðið eins hár og hann. — Hefði eigi
getað það, þótt eg hefði tylt mér á tá.
Eg hafði aldrei haft neitt saman að sælda við Leifa,
þótt eg væri lionum ofurlítið kunnugur, og einhver grunur
Porsteinn P, Porsteinsson.