Eimreiðin - 01.05.1920, Blaðsíða 21

EIMREIÐINI
HNÍFAKAUP
149
»Hvað segirðu?«
»Óséð — vissi það ekki«.
»Vissir hvað ekki?«
»Nú — vissi ekki, hvernig hníf eg mundi fá — hélt
eg fengi fallega hnífinn hans Leifa í Holti«.
Tárin voru farin að leita augnanna. Hvað eg skamm-
aðist min sárt!
»Svo þú lést Leifa í Holti fá hnífinn þinn fyrir þetta —
þetta verkfæri. — — Hann ætlar að líkjast kyninu, pilt-
urinn«.
»Já, mamma — en eg lét — gerði það óséð«.
En mér fanst þetta ekki réttlæta mig stórt. Þá mintist
eg þess, hvernig Leifi hafði leikið á hina drengina, sagði
mömmu frá því og bætti því við, að eg gæti máske haft
hnífakaup á honum aftur. Eftir það fanst mér eg standa
betur að vígi en áður, en það stóð ekki lengi.
»Vilt þú pretta aðra eins og Leifi prettaði þig og hina
drengina«, spurði mamma fastmælt.
»Ne—ei — en — mamma?«
»Jæja, þú hefir þá ekki hnífakaup. Þú hefir breytt eins
og heimskingi, drengur minn. — Finst þér það ekki nóg,
þó þú verðir ekki svikari líka?«
Eg sá að það var loku skotið fyrir að eg gæti haft
kaup á honum aftur, hnífgarminum. Þá var hann mér
ónýtur. Eg þagði fyrst, en sagði svo í hálfum bljóðum:
»Hinir drengirnir eru eins miklir heimskingjar og eg«.
»í>ú ert ekki bættari með því. Og munurinn er sá, að
þeir eru efnaðri en þú og geta bráðlega náð sér aftur í
hníf. En hvenær heldurðu að þú eignist annan eins hníf
og þann, sem þú lést Leifa í Holti ginna út úr þér?«
»Næsta vor fyrir upptíninginn minn«.
»Varstu ekki búinn að tala um að kaupa þér hatt
næsta vor?«
Jú, það var alveg satt. Nú vissi eg ekki hverju svara
skvldi. Eg hefði helst viljað þegja, en systkini mín voru
komin þarna í kringum mig frá matnum, og gláptu á
mig og hnífinn til skiftis. Mér fanst óþolandi að láta lítil-
lækka sig frammi fyrir þeim.