Eimreiðin - 01.05.1920, Side 30

158
t BISKAYAFLÓA
[EIMREIÐIN
en engin olíuklæði, og enginn þeirra félaga, nema Finn-
lendingur einn; hann var þeirra best búinn.
Vindur gekk heldur norður í um nóttina og var siglt
án afláts og stóðu menn í sífeldum austri. Rifnaði þá
seglið upp að rifi. Um morguninn böfðu sjö skipverja
gefið sig með öllu. Varð engu tauti við þá komið; skip-
uðust þeir ekki við fortölur, hvorki blíðmæli né ógnar-
orð. Feir höfðu lagst niður, sumir fram í barka, en aðrir
hingað og þangað um bátinn.
Vindstaða var svipuð um daginn, en nokkuð mishvast,
stundum bálhvast og sjór mikill og gekk á hryðjum.
Rifnaði þá álnarbreið lengja aftan af segljaðrinum og
varð ekki við gert. Áttaviti hafði brotnað um nóttina;
einhver felt hann niður og varð hann ónýtur. Sjókort
höfðu þeir af flóanum, en það var orðið sjóblautt um
morguninn og tættist alt í sundur í höndum stýrimanns,
en þó gat hann nokkuð áttað sig á því áður. Nokkrir skips-
manna höfðu úr, og bað Ófeigur þá að láta þau ganga.
Ekki voru þeir félagar vel búnir að vistum, því að
farið var að ganga á þær, þegar skipinu var sökt, sem
fyrr segir. Þeir höfðu nokkuð af höiðu brauði, niður-
soðinni síld og kjöti, niðursoðna mjólk, 6 eða 7 flöskur
af Spánarvíni og vatn í kagga. Gripu þeir í þetta öðru
hverju og reyndu að treina sér sem best.
Á öðrum sólarhring um hádegi sá til sólar í svip; var
þó kalt og skulfu þeir af kulda; voru og blautir, því að
sjór var í mjóalegg og hné i bátnum. Gekk nú heldur
seint, því að þeir voru seglvana, og var þeim það stór-
mikill bagi, en ekki varð róið til gagns, enda veitti ekki
af mönnum til austurs.
Rá tóku sumir skipverjar að gerast vondaufir og efast
um, að þeir næði landi, og spurðu, hvert stefndi. Höfðu
þeir oft orð á því, að nú mundi skipstjóri kominn til
lands og mundi hann segja þá dauða og þær fregnir
berast vinum og ættingjum. Ófeigur sagði þeim, að hann
stefndi suður með Frakklandi og mundi ná landi, ef
vindstaða breyttist, en taka land í flóabotni að öðrum
kosti. En þeir sögðu jafnan, að hann stefndi til hafs og