Eimreiðin - 01.05.1920, Qupperneq 37

EIMREIÐIN'I
í BISKAYAFLÓA
165
Ræðismaður Norðmanna kom von bráðara og með
honum enskur skipstjóri, sem þeir gátu talað við. Sagði
hann þeim, að þeir væri komnir til borgarinnar Gijon1)
á Spáni.
Nú bar brátt að marga menn og var báturinn borinn
upp og mennirnir, sem í honum Iágu. En ræðismaður
fór með þá, sem rólfærir voru, inn í veitingahúsið, sem
fyrr var nefnt, og gaf þeim lítið vín og lítið staup af
koníaki á eftir. Spurði hann, hvort þeir tre}Tstist til að
ganga til sjúkrahúss, sem var skamt þaðan, og játtu
þeir því.
Voru þeir leiddir þar í stóran sal og voru þá hendur
þeirra stokkbólgnar og fæturnir afskaplega þrútnir og
dofnir, og á Ófeigi lagaði dautt blóð undan hverri nögl.
Læknir kom á svipstundu og margar hjúkrunarkonur
og hjálparmenn voru þar fyrir. Ristu þeir fötin af þeim
félögum með hnífum, því að svo voru þeir bólgnir, að
«kkert viðlit var að draga af þeim vosklæðin öðruvísi.
Þeim var gefið sjóðandi kaffi og koníak og lagðir í góð
rúm. í sömu svifum voru hinir félagar þeirra bornir inn.
t’eim voru gerð sömu skil og dreypt á þá víni. Allir voru
þeir í einum sal og var þar fleira sjúklinga.
Féllu þeir í fasta svefn og vaknaði Ófeigur um hádegi;
var þá mjög máttfarinn, en leið ágætlega vel. Ekki fann
hann til hungurs. Kannaðist hann ekki við sig og fór
að litast um. Var þar húsfyllir af fólki. Hann fann ekki
til fótanna og voru þeir sem dauðir. En alt í einu man
hann alt, sem við hefir borið um kvöldið og nóttina.
Honum verður þá litið í næsta rúm og spyr, hver þar
sé. Það var limburmaðurinn og lá hann vakandi. Kallaði
nú hver til annars og voru allir vaknaðir og leið eftir
vonum.
Þarna lágu þeir skemst tvo mánuði, en sumir nokkru
lengur. Þó komust þeir allir til fullrar heilsu og fengu
ekki örkuml.
Það er að segja af veru þeirra félaga á sjúkrahúsinu,
1) Bær á miðri norðurströnd Spánar, íb. h. u. b. 50 þús.