Eimreiðin - 01.07.1920, Síða 4

196
PEGAR KONUR FYRIRGEFA —
[EIMREIDIK
annars konar hugmyndir um frjálsræði í hjónabandinu-
Alt um það varð hjarta mitt svo sjúkt, að eg féll niður
á rúmbríkina með bókina mina i annari hendinni og
ennið á mér í hinni. Mig svimaði við þá tilbugsun, aA
eg gæti aldrei framar trúað einu orði af því, sem konan
mín segði:
— Lillie! — hrópaði eg — Lillie! og reyndi að standæ
á fætur.
Lillie kom inn úr einni stofunni, tigin eins og drotning.
— Lillie, sagði eg, og lagði arminn þétt utan um mitti
hennar. En það var auðheyrt, að eg hafði ekkert vald á.
rödd minni. Hún var eins dimm og hún kæmi úr kvarn-
arstokki. Eg fann að eg mundi aldrei halda Lillie lengi £
örmum mínum, ef eg talaði í þessum róm.
— Lillie, byrjaði eg aftur.
Hún leit upp, snögt eins og elding, og horfði forviða á-
höfuðið á mér, eins og hún ætti von á, að það væri horfió
af hálsinum og í stað þess kominn tistandi kjúklingur.
Loksins tókst mér að tempra róminn:
— Lillie mín góða, sagði eg og hélt bréflnu hennar
fyrir framan okkur. Hvað það var fallegt af þér að fórna
svefni heillar nætur til að lesa bókina mina. »Orði til
orðs, spjaldanna milli«, eins og þú skrifar.
Lillie hallaði kinninni upp að vanga mér:
— Hún er indæl, Reggie.
Eg slepti Lillie og gekk hægt að náttborðinu, þar sen*
bókin lá, og fór að blaða í henni:
— Hvað áttu við með »orði til orðs, spjaldanna milli«.
Það er ekki skorið upp úr bókinni?
— Ekki allri, getur verið.
— Ekki nema 16 blaðsiðum af 312.
— Eg var háttuð og hafði engan pappirshníf, Reggie.
— En þessar 16 þá —?
— Þeim skar eg upp úr með hárnál.
— »Alla nóttina«, Lillie? Ja, það er ekki af hégóma-
girnd. Eg er bara i vandræðum, í hvaða sálfræðisdálk eg
á að ílokka þessum ummælum: Orði til orðs, spjaldanna
milli.