Eimreiðin - 01.07.1920, Qupperneq 64

356
FRESKÓ
[EIMREIÐIN
leitt. Cabanel var mikill meistari, en eg veit ekki til þess
að eg stæli hann eða nokkurn annan. Eg mála það, sem
eg sé og eins og eg sé það, og ef eg hefi einhverja, sem eg
tek mér til fyrirmyndar þá leita eg lengra aftur en til
Cabanels, alla leið fram til Feneyja á 15. öldinni.
Greifinnan er ljúf og lítillát í umgengni. Já, hún er bein-
línis góð í minn garð, og eg hefi orðið þess var, að það
vekur hneyksli og mótspyrnu frá fólki hennar.
Þegar myndin er búin ætlar hún strax að fara eitthvað
suður, á skipi sem hún á sjálf, og þá geng eg einn gegn
löngum og dimmum vetri. Nú jæja, að eins að ekki verði
svo dimt, að eg verði að hætta vinnu. Eg fer á fætur í
birtingu á degi hverjum og vinn að freskómyndunum. Eg
vil fyrir engan mun að hún haldi, að eg fari mér hægt
við verk mitt til þess að lengja í veru minni hér, af því
að eg á hér svo gott. Ef veðrið verður gott vonast eg til
þess að verða búinn um páska. Eg vona að hún komi
ekki heim fyrir þann tíma, því að þegar hún kemur sunn-
an að ætlar hún að setjast að í höll sinni í London, án
þe^s að koma heim fyrst.
Hún spurði mig í morgun alt í einu upp úr eins manns
hljóði, hvort mig langaði ekki til þess að vera í Róm í
vetur. Hún sagði, að eg skyldi alls ekki binda mig við
það að lúka við danssalinn í bráð, ef eg vildi annað
heldur, t. d. ef eg kynni betur við, vegna heilsu minnar
og vanans, að vera þar, sem hlýrra væri að vetrinum —
svo stansaði hún alt í einu og leit til mín og eg skildi
hana ekki upp á víst, en eg fann hvernig blóðið fossaði
brennandi heitt upp í vangana á mér, því að eg vissi
með sjálfum mér, að eg átti ekki fyrir farinu til Róma-
borgar. Eg lét alt sem eg átti í ferðakostnaðinn hingað
og fyrir litina, en eg dæi heldur en játa það fyrir henni.
Þegar eg heyri þetta fólk tala um það, að fara hingað og
fara þangað, og þegar eg svo sé fuglana fljúga þangað,
sem hugur þeirra girnist, þá finn eg að fátækur maður er
eins og vængjalaus fugl, eins og veslings jarðbundni Ijóti
Kívíinn, sem náttúran sýnist hafa klakið út í háði. [Frh.]