Aldamót - 01.01.1893, Qupperneq 11

11
trúa öllu, sem af þeirri einföldu trúarjátning leiðir,
talar áður langt um líður með hlýjum hug og vax-
andi skilning um hin önnur atriði vorrar kristilegu
trúar.
Þeir eru ekki svo sjerlega margir, sem neita
tilveru guðs, jafnvel meðal þeirra manna, sem van-
trúaðir eru, þegar gapaskapur og flysjungsháttur
hefur verið dreginn frá. En þessi trú á tilveru guðs
«r svo alvörulaus í flestum tilfellum. Þess vegna
fást þeir menn, er hana hafa, opt ekki tii að standa
við það, sem af henni leiðir. Af því alvöruleysið í
trúarefnum er svo mikið, er vantrúin svo almenn.
Margir fást til að játa, að guð sje til. Miklu færri
fá sig til að trúa á þann guð, sem þeir hafa játað,
að til sje. Alvöruleysið er ein hin stærsta synd van-
trúarinnar. Alvörulaus maður fæst ekki til að hugsa
um guð, og því síður til að hugsa um sjálfan sig
í sambandi við guð. Þar sem alvöruleysið er mik-
ið, liggur hin siðferðislega meðvitund í rústum.
Þegar vjer virðum fyrir oss baráttuna milli trú-
ar og vantrúar, eins og hún kemur fram núíheimin-
um, verðum vjer þess fljótt varir, að aðalbardag-
inn er háður um guðlega opinberun eins og hún
kemur fram í heilagri ritningu. Með öðrum orðum:
vantrúin beitir aðalstyrkleika sínum gegn biblíunni
■og virðist lita svo á sem sigurinn væri þegar unn-
inn, ef kristnir menn fengjust til að hætta að skoða
hana sem guðs orð. Það sjest á öllu, að vantrúin
skoðar heilaga ritning sem hið sterkasta vígi krist-
indómsins, og þess vegna fylkir hún liði sínu utanum
þetta vígi, og leitast við að rífa það niður til grunna.
Fyrst var árásin hafln gegn nýja testamentinu.