Aldamót - 01.01.1893, Qupperneq 12

12
Guðspjöllin, æfisaga frelsarans, sum af brjefum post-
ulunna, opinberunarbókin, var tekið fyrir og tætt í
sundur af mestu ákefð. En það heppnaðist ekki.
Árangurinn af þeirri árás varð gagnstæður við það,
sem ætlað var. Sterkari trú á guðdómlegan upp-
runa nýja testamentisins meðal kristinna manna voru
launin, er drottinn gaf.
Nú er það einkum gamla testamentið, sem allar
þessar árásir eru látnar bitna á. En aðalatriðið í
öllum slíkum árásum er ætíð hið sama: að leitast
við að útrýma þeirri trú úr hjörtum kristinna manna,
að höfundar ritningarinnar hafi fært orð hennar f
letur með sjerlegri aðstoð guðs anda.
Sjerhver andans stefna hefur sín einkennilegu
orðtæki, er tákna eiga hugmyndina, sem verið er
að berjast fyrir. Þessi orðtæki verða þá eins konar
andlegur fáni, er menn með líkum skoðunum skipa
sjer utan um og heyja andlegar orustur undir.
Eitt af orðtækjum vorrar tíðar, einn fáninn,
sem barizt er undir og fylkt er liði utan um, er
hin svonefnda hœrri Jcritík1. Það er einn dálítill
flokkur af vísindamönnum, sem hafið hefur þennan
fána og vakið töluverða eptirtekt með háreysti sinni.
Hugmyndin, sem orðtak þetta hefur að geyma,
er f sjálfu sjer góð og gild. Hún er innifalin í þvf
vísindalega ætlunarverki, að ákveða gildi einhverrar
bókar frá elztu bókmenntaöldum mannkynsins eptir
efni og innri einkennum bókarinnar sjálfrar. Að
gjöra þetta samkvæmt öllum reglum vísindanna, er
1) Higher criticism, die hohere Kritik, til aðgreiningar frá
lower criticism, die niedere Kritik, sem einungis fjallar um,
handritin og ákveður gildi þierra.