Aldamót - 01.01.1893, Qupperneq 14

14
indaleg vantrú, sem hefur varpað sjer yfir hinar
helgu bækur, einkum gamla testamentið, og leitazt
við að fá það vísindalega sannað, að þær sjeu að
engu leyti merkilegri nje áreiðanlegri en aðrar bæk-
ur frá sömu tímum; þær eigi engu meiri heimting
á að kallast helgar en hver önnur bók, og þær beri
ekki með sjer merki neins guðlegs uppruna, heldur
þvert á móti merki þess, að þær sjeu framleiddar
af mannsandanum eingöngu.
En það eru ijeleg vísindi, sem staðhæfa það
fyrir fram, er þau svo ætla að leita að sönnunum
fyrir. Trúin staðhæfir það fyrir fram, sem henni
er ekki unnt að færa vísindaleg rök fyrir. Það er
hennar eðli. En vísindin mega enga slíka trú hafa;
þau mega ekkert -vita, ekkert staðhæfa fyrr en
þeim er unnt með ómótstæðilegum rökum að færa
sönnur fyrir máli sínu. Gegn þessari algildu
reglu syndga vísindamennirnir opt. Einkum leiðast
þeir í gönur þar, sem um andlega, guðlega, yfirnátt-
úrlega hluti er að ræða. Þeir eru ekki vísindanna
meðfæri, heldur að eins trúarinnar.
Vantrúaðir vlsindamenn eru því opt og tíðum
eins illa staddir, þegar þeir eru að dæma ura heilaga
ritning, og litblindir menn, sem dæma eiga um liti.
Auga þess, sem litblindur er, skortir þann hæfileika,
að geta aðgreint litina; honum sýnist það einatt
grænt, sem rautt er. Vantrúna skortir þann hæfi-
leika, að geta dæmt um guðlega hluti. Vantrúaður
maður er blindur á því auganu, sem að guði snýr.
Hann neitar því, að til sje nokkur guð. Hann neit-
ar því jafnvel, að öðrum sje unnt að sjá það, sem
hann sjer ekki. Af því honum sjálfum er eigi unnt