Aldamót - 01.01.1893, Qupperneq 22

22
hans. Þar er ekkert, sem leitt geti sál hans afvega,
nje heillað anda hans inn á nokkrar villibrautir.
Með þessu er enginn bókstaflegur innblástur
ritningarinnar kenndur, enda höfum vjer aldrei gjört
þá kenning að vorri kenning. En mótstöðumenn
vorir hafa komizt á snoðir um, að einhvern tíma
hafi kenning þessari verið haldið fram í kirkjunni,
og þess vegna hamra þeir sífellt á þessari bókstaf-
legu innblásturs-kenning og leitast við að draga oss
til reikningsskapar fyrir hluti, semvjer höfum aldrei
haldið fram. En þeir um það. Langi þá til að
glíma við skuggann sinn, mega þeir það fyrir oss.
En með því, sem hjer er tekið íram, er það
kennt, að biblían sje að öllu leyti áreiðanlegur ieið-
togi fyrir manninn í trúarefnum, af því drottinn hafl
þannig upplýst skilning þeirra manna, er hann ljet
klæða hugsanir sínar i búning mannlegra orða og
færa þær í letur, að þar, sem um sáluhjálpleg sann-
indi var að ræða, hafi engin villa komizt að, þótt
orðin, tungumál mannanna, hljóti ætíð að vera ófull-
komið form fyrir guðdómlegar hugsanir.
Vjer viljum nú stuttlega með fáeinum dæmum
gjöra oss ljóst, með hve miklum rökum mótstöðu-
menn vorir leitast við að hrinda gildi gamla testa-
mentisins, og komast að þeirri niðurstöðu, að það
sje alls eigi af guðlegum innblæstri til orðið, heldur
einungis, mannlegur samsetningur. Tíminn mundi
ekki endast mjer, ef jeg ætlaði að taka fyrir alit
það úr gamla testamentinu, er þeir hafa til brunns
að bera í þessu sambandi. En jeg ætla að telja
fram nokkur dæmi. Um hið annað verða menn
þá að dæma í ljósi þeirra.
Hvað eptir annað er talað um guð í gamla