Aldamót - 01.01.1893, Qupperneq 35

35
gjöra.1 En svo er það tekið fram seinna,2 að Faraó
hafi sjálfur forhert hjarta sitt, áður en spádómur-
inn kemur fram, — áður en drottinn átti þar nokk-
urn hlut að máli.
Hvað þýðir það, að forherða hjarta sitt? Að
hafa neitað drottins kallandi frelsisrödd í síðasta
sinni. Að vera kominn svo langt út í fráhvarfið
frá guði, að ekki sje unnt að snúa aptur. Að hafa
hrundið náðinni frá sjer, þegar hún var boðin í síð-
asta sinni. Að vera dauður í synd sinni. Það
augnablik rennur yfir alla þá menn, sem guði eru
fráhverfir. Það er sálarmorðið, sem talað er um í
vorum inndæla sálmi.
Þessa forherðing, sem ætíð er mönnunum sjálf-
um einungis að kenna, lætur drottinn ósjaldan verða
enn þá meiri, til þess hið illa dæmi verði öllum
skiljanlegt, er skilja vilja, og öllum til viðvörunar,
er vítin vilja varast, og til þess það verði öllum,
bersýnilegt, hvernig þessir menn steypa sjálfum sjer
i glötun og kalla yfir sig rjettláta hegning.
Dæmi Faraós var átakanleg aðvörun ekki ein-
ungis fyrir Egypta, heldur einnig fyrir allan heim-
inn, ekki sízt fyrir hina útvöldu þjóð sjálfa. Eng-
inn veit, hve marga drottinn liefur frelsað frá því
að falla út í synd Faraós með þeim ótta, er plág-
urnar og hin síðustu afdrif hans hafði í för með sjer.
Að drottinn ljet torherðing Faraós verða enn
meiri eptir að hann hafði sjálfur hert hjarta sitt og
algjörlega snúið sjer gegn guði og hans vilja, fellir
því engan veginn rjettlæti drottins úr gildi, heldur
sýnir hina rjettlátu heimsstjórn hans á hæsta stigi,
1) 2. Mós. 4, 21.
2) 2. Mós. 9, 7, 34.
3*