Aldamót - 01.01.1893, Page 36
86
þar sem hann lætur dæmi hins vonda manns verða
öðrum til frelsis.
Ein af staðhæfingum vantrúarinnar er sú, að
guð gamla testamentisins sje grimmur og hefnigjarn
og þyrstur í blóð. Það gangi því guðlasti næst, að
staðhæfa það og trúa því, að sá guð sje hinn eini
sanni guð. Þessu til sönnunar tilfæra þeir svo ýms
dæmi úr gamla testamentinu.
Hið helzta af dæmum þessum er skipun sú, sem
Gfyðingar fengu af drottni, til að útrýma með sverðs-
eggjum og hernaði ýmsum heiðnum þjóðflokkum.
Skömmu fyrir endalok hins merkilega æfiferils
síns fær Móses þá skipun af drottniý að leggja í
hernað gegn Midíanitum, sem tælt höfðu ísraelsmenn tii
andstyggilegrar afguðadýrkunar og óskírlífis.1 2 Móses
hlýddi þessari skipun drottins, og Israelsmenn unnu
ógurlegan sigur.3
Að boði drottins fer Jósúa herskildi yfir Kana-
ansland og laugar það blóði þjóðflokka þeirra, sem
bjuggu þar fyrir og áttu þar heima.
Á leiðinni gegnum eyðimörkina rjeðust Amale-
kítar að Israelsmönnum og háðu orustu við þá í
Refidím.4 Gyðingár unnu sigur undir forustu Jósúa.
En drottinn hjet að afmá minningu þeirra af jarð-
ríki. Þeir voru atkomendur Esaú. Fjögur hundruð
árum síðar kom þetta fram5. Skömmu eptir, að Sál
var orðinn konungur, fær hann skipun drottins til
að gjöreyða Amalekítum með sverðseggjum.
1) 4. Mós. 31, 2.
2) 26, 1.—2.
3) 31, 3,—17.
4) 2. Mós. 17. 8.
6) 1. Sam. 16, 3.