Aldamót - 01.01.1893, Qupperneq 41

41
hvort heldur honum þóknast að hegna þjóðum og
mannfjelögum með jarðskjálptum, hungursneyð, skæð-
um sjúkdómum, liernaði, eða öðrum landplágum?
Sje það drottinn, eða það lögmál, er hann hefir sett
í skorður, sem er eitt og hið sama, — er lætur
manninn deyja t. d. á sóttarsænginni, er hann jafn-
rjettlátur, þegar hann lætur annan mann enda líf
sitt á orustuveliinum.
Mildin birtist ósjaldan einmitt á hæsta stigi með
nokkurri harðneskju. Aldrei hefur guðleg mildi op-
inberazt á jafndýrðlegan hátt og þegar guðs einget-
inn sonur gekk í dauðann fyrir mennina. Hinn eini
varð að líða, til þess hinir mörgu mættu frelsaðir
verða.
Einstaklingnum er opt sýnd hin mesta mildi
með því að beita við hann mikilli hörku. Það er
opt hin mesta mildi við glæpamanninn að byrgja
hann inni í dýflissu æfilangt, þar sem honum er ekki
unnt að vinna lífi og eigum annarra manna tjón.
Grimmdin er þá innifalin í því, að láta hann hafa
frelsi sitt, gefa honum tækifæri til að fremja fleiri
og fleiri glæpi.
Mildi við heilt mannfjelag kemur opt í Ijós á
þann hátt, að óbótamennirnir eru settir í fangelsi
eða jafnvel teknir af lífi, ef ekki er unnt að geyma
þá á óhultum stað. Grimmdin væri þá í því fólgin
að varðveita ekki iíf og eignir saklausra og góðra
manna fyrir slíkum ofbeldismönnum.
Þetta mildislögmál kemur ljóst og átakanlega
fram i allri handleiðslu drottins á mönnunum. -Sorg
og bágindi og neyð sendir hann opt eins og leiptur
inn í líf mannanna. Hví er hann svo harður? Fær
hann af sjer að leika með tilfinningar vorar? Nei.