Aldamót - 01.01.1893, Qupperneq 48

48
hann, snart hann mjaðmarskál hans og mjöðm Jak-
obs skekktist í liði í því hann glímdi við hann1*.
Rjett á undan þessari frásögu stendur hin merki-
lega bæn Jakobs til drottins, — hin fyrsta bæn,
sem færð er í letur í ritningunni af vörum nokkurs
manns. Og þegar það er tekið fram, að hann hafi
orðið »einn eptir«, er með því gefið í skyn, að hann
hafi haldið áfram að úthella hjarta sínu í bæn til
drottins. En við þessa innri, andlegu baráttu, sem
óttinn hefir vakið í sál Jakobs, bætist önnur lík-
amleg.
Þegar fram á nóttina kemur, birtist honum
maður. Að líkindum heíur hann fyrst hugsað með
sjer: Þarna er Esaú, bróðir minn, komiun, tii að
hefna sin með eigin hendi. Þessi hugsun hefur
styrkzt hjá honum, þegar maður þessi rjeðst að hon-
um eins og óvinur; hann vissi, að hann mátti sín
ekki mikils líkamlega móti sínum rameflda bróður.
En Jakob ver sig í dauðans angist. Sálarangist
hans eykst eptir þvi sem það verður honum smám-
saman ljóst, að hinn ókunni maður muni vera eng-
ill drottins, eða drottinn sjálfur, en öidungis ekki
Esaú.
Lúther tók það vel fram í sambandi við frá-
sögu þessa, að drottinn ræðst opt að manninum eins
og óvinur, þegar hann ætlar að gjöra trú mannsins
sterka og gefa honum hinn dýrðlegasta sigur. Mót-
lætið í mannlífinu, sem svo opt er verkfæri í hendi
drottins til að knýja fram hið göfugasta og bezta,
sem til er í manninum og kenna honum að varpa
sál sinni í hans frelsisfaðm, er eins konar glíma
guðs við manninn.
1) 1. Mós. 32, 24, 25.