Aldamót - 01.01.1893, Page 49

49
Hingað til hafði Jakob treyst eigin mætti sínum
of mjög. Drottinn vildi koma honum í skilning um,
að máttur hans væri enginn, — fyrir drottins mátt
yrði hann að sigra. Fyrir því snart drottinn mjöðm
hans, svo hann hnje saman og allur hans líkamlegi
styrkur hvarf frá honum. Þá sagði drottinn við
hann: Slepp þú mjer nú!
En aldrei hjelt Jakob meira dauðahaldi en þá. Og
hann hrópaði upp yfir sig, gagntekinn óumræðileg-
ustu sálar- og líkamskvöl: «Jeg sleppi þjer ekki
fyrr en þú blessar mig«.
Einhverja óljósa tilfinning hefur Jakob að lík-
indum haft, án þess hann hafi þó gjört sjer nokkra
grein fyrir henni, um það, að þarna er verið að
tefla um frelsi og glötun, ekki einungis fyrir sjálf-
an hann, heldur fyrir heila þjóð, — allar þjóðir
heimsins. Þegar líkaminn vanmáttka hnígur niður,
fær sál hans hið óttalega afl, sem þessi tilfinning
um, að allt sje að tapast eða þá vinnast, gefur. Og
óvinurinn verður að vin, baráttan breytist í sigur,
hinn veikburða Jakob þarf ekki lengur að óttast
hinn raraeflda bróður sinn. Hann fær nú loksins þá
blessun af hendi drottins sjálfs, sem hann með
brögðum og kænsku áður hafði eignazt baráttu-
laust.
Að guð birtist Jakob við þetta tækifæri í mynd
og líking eins manns, er ekki undarlegra en hinar
aðrar opinberanir drottins sama eðlis, sem ritningin
hefur frá að segja. Meðan Jakob þekkti hann ekki,
hjelt hann, að hann væri óvinur sinn. Um leið og
hann vissi fyrir víst, að þetta var drottinn sjálfur
eða engill hans, biður hann um blessun hans. Hann
skilur þá, að þessi barátta, sem hann hefur átt i,
4