Aldamót - 01.01.1893, Side 56

56
því rjettlæti verða framgengt, sem honum var um
megn að fullnægja.
Satt er það, að sumir af þessum mönnum voru
einnig persónulegir óvinir konungsins. En vjer höf-
um engan rjett til að álíta, að hann hafi beðið um
hegning drottins yfir nokkurn mann einungis vegna
þess. Miklu fremur verðum vjer að álíta, að mað-
ur, sem stóð drottni jafnnærri og Davíð, muni hafa
rýmt öllum smámisgjörðum þegna sinna algjörlega
úr huga sínum, þegar hann var að biðja. Hann
vissi svo vel, að guð heyrir ekki þær bænir, sem
hatrið stílar, og að í munni drottins smurða hefðu slík-
ár bænir verið honum andstyggð.
Freisari vor, Jesús Kristur, bauð oss að biðja
fyrir óvinum vorum. Og því boði hans megum vjer
aldrei gleyma.
En til Faríseanna og hinna skriptlærðu sagði
hann: »Fyllið nú mæli feðra yðvarra! Þjer högg-
ormar, þjer nöðrukyn, hvernig getið þjer umflúið
helvítis dóm?®1. Og þegar hann sagði dæmisöguna
um hin tíu pund, endaði hann hana þannig: »En
þessa óvildarmenn mína, sem ekki vildu hafa mig
til konungs yfir sjer, færið þá hingað og takið þá
af llfi fyrir augum mjer«2 3. Um borgirnar Korazin
og Betsaida segir hann: »Bærilegri munu verða
kjör Týrusar og Sídonar á degi dómsins, en ykkar.
Og þú Kapernaum, sem mænir við himin, þjer mun til
helvítis niður sökkt verða«8. Um þá, sem ekki vildu
aðhyllast hann, heldur sýndu honum hatur og of-
sóknir, sagði hann: »Þjer eruð af föðurnum fjand-
1) Matt. 23, 33.
2) Lúk. 19, 27.
3) Lúk. 10, 14—15.