Aldamót - 01.01.1893, Síða 60

60
hjarta eins og hanri, er hið stærsta og dýrðlegasta,
er nokkur má verða.
Jeg hefði hjer átt að fara nokkrum orðum um
Móselögmál. Það er eitt af því, sem óvinir
gamla testamentisins gjöra sig fræga af að fetta
fingur út í. En í þetta sinn er mjer ekki unnt að
koma með nema fáeinar bendingar.
Menn hneykslast á því, að glæpirnir eru nefndir
með sínum vanalegu nöfnum, hispurslaust og blátt
áfram. Það er ekki verið að slá langa lykkju á
leið sína og finna upp nöfn, er að eins gæfu grun
um, hvað meint væri. Slíkt var ekki tízka á þeim
dögum. Glæpirnir, sem löggjöf þessi er stýluð á
móti, eru margir hverjir óvanalegir og viðbjóðslegir.
Menn vilja ekki, að slíkt sje svo mikið sem nefnt á
nafn í heilagri ritning. En það hlaut að nefnast á
nafn. Hið siðferðislega líf þjóðarinnar hefði annars
verið í veði.
Heiðingjaþjóðir þær, sem ísraelsmenn höfðu
meiri og minni kynni af, frömdu glæpi þessa al-
mennt og opinbert. Löggjöf Mósesar átti að vera
eins konar guðdómlegt virki eða varnarmúr gegn
spilling heiðingjanna. Glæpina varð því að nefna
sem allra-greinilegast, í allri þeirra viðurstyggð.
Engin löggjöf kemst hjá þvi, nje reynir að komast
hjá þvi. Lagabækur vorra tima nefna glæpina með
rjettum nöfnum, ekki sfður en Mósebækurnar. Á
því hneykslast enginn.
Hugmyndirnap, sem aðal-áherzlan er lögð á,
eru mannanna göfugustu hugmyndir. Heilagleiki,
rjettlæti, kærleikur er hinn þríþætti rauði þráður,
er gengur gegnum alla þessa löggjöf. Það er sífellt