Aldamót - 01.01.1893, Page 61
61
verið að tala um harðneskju Móselaganna. Það eru
vissar syndir, sem ákaflega þung hegning er lögð
við. En það eru allt syndir gegn heilagleika
drottins.
Skurðgoðadýrkunin er aðal-glæpurinn. Et nán-
asti ástvinur ætlaði að tæla einhvern ísraelsmann
til skurðgoðadýrkunar og fá hann þannig til að hæða
hinn sanna guð, varðaði það líflátí. Því það var að
fótum troða heilagleik drottins1. Sjerhver borg, sem
gjörði sig seka í viðurstyggð skurðgoðadýrkunarinnar,
skyldi i eyði lögð verða2. Ef einhver fórnfærði
Mólok afkvæmi s(nu, var það líflátssök3. Af allri
skurðgoðadýrkun var það álitið voðalegast. Þvf
með því var ekki einungis heilagleiki guðs svívirtur,
heldur einnig heigi mannlegs lífs. Falsspámaðurinn4,
sá, sem ljek sjer að að brjóta helgi hvíldardagsins5,
guðlastarinn6 — allir þessir voru dauða sekir, því
þeir höfðu fótum troðið heilagleik drottins.
Bannið gegn því að kringskera hár sitt og
skegg7, að sá akurinn með tvenns konar útsæði8, að
konur taki upp karlmannsbúning, eða karlmenn
gangi í kvennfatnaði9, sýnist við fyrsta álit vera
næsta þýðingarlítið. En þegar betur er að gætt,
sjáum vjer að allt þetta stendur i sambandi við
heiðinglega skurðgoðadýrkun (Baal og Astarte), sem
1) 6. Mós. 13, 6.
2) 5. Mós. 13, 13—17.
3) 3. Mós. 20, 2—7.
4) 5. Mós. 18, 20.
5) 4. Mós. 15, 32—36.
•6) 3. Mós. 24, 10-16.
7) 3. Mós. 19, 27.
8) 5. Mós. 22, 9.
«) 5. Mós. 22, 5.