Aldamót - 01.01.1893, Blaðsíða 63

63
aptur fyrir sólarlag, svo öreiginn gæti sofið við sín
eigin rúmföt.1 Og fatnað ekkjunnar mátti ekki
taka í pant.2
Aldrei hefur nokkur löggjöf eins hugsað um hag
ekkjunnar og hins munaðarlausa.3 Þeirra vegna
mátti bóndinn ekki snúa við út á akur sinn, til aó
sækja kornbindini, sem hann hafði gleymt; það átti
hinn útlendi, ekkjan og hinn munaðarlausi að eiga.4
Bændurnir áttu lika að skilja ofurlítið eptir á akr-
inum og máttu ekki tína upp hvert kornax nje lesa
hvert vínber af viðnum, til þess hinn útlendi, ekkj-
an og hinn föðurlausi gætu einnig fengið ofurlitla
uppskeru.5
Gömlum manni og gráhærðum átti að sýna
einiæga virðingu og djúpa lotningu.6 Þegar ein-
hver hafði einhver líkamslýti, átti að sýna honum
mannúð og hluttekning.7
»Auga fyrir auga og tönn fyrir tönn«8 var það
lögmál, sem dómarinn átti að hegna ofbeldismönn-
unum eptir. En það var öldungis ekki það lögmál,
sem hinn áreitti átti að leita rjettar síns eptir.
Þetta hegningarlögmál var gefið til að varðveita
mannQelagið, þjóðina, í heild sinni gegn illvirkjum.
Það er við liði þann dag í dag hjá flestum þjóðum
heimsins, þar sem morðingjanum er hegnt með Hf-
láti eða æfilöngu fangelsi, sem í rauninni er hið»
1) 6. Mós. 24, 13.
2) 5. Mós. 24, 17.
3) 2. Mós. 22. 22.
4) 5. Mós. 24, 19.
5) 3. Mós. 19, 9, 10.
6) 3. Mós. 19. 3 2.
7) 3. Mós. 19, 14.
8) 2. Mós. 21, 24; 5. Mós. 19, 20.