Aldamót - 01.01.1893, Qupperneq 68

68
ur. Þetta er hin mikla synd nútíðarkristindómsins
íslenzka. Nú, þegar vantrúin er farin að lypta höfð-
inu svo hátt, ættum vjer að fara að lesa ritninguna
með meiri áhuga; annars stöndum vjer varnarlausir
uppi.
Fáeinar af mótsögnum þesum ætla jeg að nefna.
Ein hin stærsta sögulega mótsögn, sem bent er á,
er í því fóigin, að í 36. kapítula í 1. Mósebók er
þannig að orði komizt: »Þessir eru þeir konungar,
sem ríkt hafa í landinu Edom, áður en konungar
ríktu yfir Israelssonum«. Nú er þetta ritað einum
400 árum áður en nokkrir konungar ríktu í Israel,
svo framarlega að Móses sje höfundurinn. Hvernig
skyldi Móses hafa getað talað um konunga í Israel,
sem ekki voru til fyrr en Móses hafði legið ein 400
ár undir grænni torfu?
En í næsta kapítulanum á undan er sagt frá
því, að drottinn vitraðist Jakob, þegar hann var
kominn úr útlegðinni heim til föðurlands síns, og
sagði við hann: »Eg em guð, sá almáttugi; vertu
frjóvsamur og fjölga kyni þínu; þjóðir og þjóðflokk-
ar skulu af þjer koma, og konungar af lendum þín-
umd. Þannig gaf drottinn Jakob það fyrirheit, að
konungar skyldu verða meðal afkomenda hans, er
ríkja skyldu yfir þeirri þjóð, er hann átti að verða
ættfaðir að. Frá þessu segir Móses, og það má nærri
geta, hvernig hann, sem öllu lífi sínu varði til að
stjórna ísrael, hefur grundað yfir konungshugmynd-
inni, og að drottinn, sem ætið var í verki með hon-
um, muni hafa opinberað honum, að á sínum tíma
skyldu verða konungar í Israel. Þegar hann er að
gefa ættartölu Esaús og telja upp þjóðflokkana, sem
1) 1. Mós. 35, 11.