Aldamót - 01.01.1893, Qupperneq 80

80
freltjari mannanna. En jafnframt berum vjer það
traust til rjettlætis og kærleika guðs, að hann gefi
öllum mönnum á einhvern hátt færi á að frelsast.
Vjer vitum, að guð »vill, að allir verði hóipnir og
komist til þekkingar á sannleikanunu (2. Tim. 2, 4).
En á hvern hátt guð gefur þessum mönnum færi á
að frelsast, það er oss auðvitað hulinn lejmdardóm-
ur. Það er og næsta eðlilegt. Oss nægir að vita,
að fyrir oss er enginn annar frelsisvegur en Jesús
Kristur. Og vjer eigum á allan hátt að leiða vora
heiðnu bræður til þekkingar á honum. Sumir trú-
fræðingar kristninnar haía sett frelsun þeirra, sem
eigi gefst kostur á að þekkja Krist 1 þessu lífi, í
samband við »niðurstigning hans til helvítis«. Þeir
vísa til þess, að hann »prjedikaði fyrir öndunum í
varðhaldi« 1. Pjet. 3. 19. Þeir hafa þá skoðun, að
þeim, sem deyja án þess að hafa fengið færi á að
þekkja Krist, verði boðað fagnaðarerindið í öðru
lífi. Þeir álíta, að öllum slíkum mönnum gefist kost-
ur á frelsun eptir dauðann. í þessu tilliti sje aptur-
hvarf, betrun í öðru lífi möguleg.
Þessi skoðun, að betrun sje möguleg eptir dauð-
ann, hefur þannig nokkurt hald innan vjebanda
kirkjunnar. Og auðvitað er hún að eins bundin við
»millibilsástandið«, tímann frá dauðanum til dómsins.
Reyndar nær «eilífa von« Farrars út yfir dóminn,
en það er undantekning. Jeg ætla ekki í dag að
beina orðum gegn þessari skoðun, því jeg hefi tek-
ið mjer stöðu á sameiginlegum grundvelli kristninn-
ar. Jeg skipti mjer alls eigi af trúarmismun krist-
inna kirkjudeilda. Jeg á í dag orðastað við þá
menn, sem neita því, að til sje eilíf vansœla. Slík
.neitun hefur, eins og kunnugt er, vakið sundrung í