Aldamót - 01.01.1893, Qupperneq 94

94
myrlcursins geymd til eilífðar«. Júd. 13. (sbr. 2.
Pjet. 2. 17).
Þess má geta, að andmælendur eilífrar vansælu-
færa stundum fram ritningarstaði máli sínu tii sönn-
unar t. a. m. 1. Kor. 15, 20.—28. Efes. 1, 10. FiL
2, 9,—11. En enginn af öllum þessum ritningarstöð-
um snertir það trúaratriði, sem hjer er um að ræða,.
eilifa vansælu. Þeir eru allir teknir úr brjefum
Páis posluia. í 1. Kcr. 15 £0.—28. talar postulinn
að eins um upprisuna á efsta degi og kopungsvald
Krists. í Efes. 1, 10. og Fil. 2, 9.—11. er að eins
talað um konungstign frelsarans á himni og jörðu
og undir jörðunni. Enginn af þessum þremur stöð-
um minnist með einu orði á dóminn og hegningu
fyrirdæmdra. Það er eðlilegt. Því Páll postuli hef-
ur á öðrum stað (2. Tess. 1, 6.—10.) greinilega skýrt
frá kenningu sinni um dóminn, og þar kallar hann
hegning fyrirdæmdra í öðru lífi »eilífa glötun«. 2.
Tess. 1, 9.
Því verður alls eigi neitað, að nýja testament-
ið flytur kenninguna um eilífa vansælu. Þessi kenn-
ing gengur eins og rauður þráður gegnum öll rit
þess. Einkum talar frelsarinn sjálfur um eilífa van-
sælu með skýrum og berum orðum. Þessu verður
alis eigi mótmælt. Þeir ritningarstaðir, semjeghefi
tilfært, sanna það fullkomlega.
Auðvitað er eigi hægt að lýsa því, í hverju ei-
líf vansæia sje fólgin. Ritningin lýsir bæði sælu-
staðnum og vansælustaðnum í öðru lífi með líking-
arfullum orðum til þess að skýra fyrir oss mönnunum,.
að til sje bæði eilíf sæla og eilíf vansæla. Það er
fyrir utan töluefni mitt í dag, að tala meira um
þá hlið málsins.