Aldamót - 01.01.1893, Qupperneq 97

97
neita því, að gott og illt sjeu gagnstæður í mann-
lífinu, neita því, að það sje eðlismunur á góðu og
illu. Algjör neitun eilífrar vansælu hefir og neitun
á dómnum í för með sjer. Dómurinn virðist vera
þýðingarlaus, ef það er ekki nema ein vistarvera
til i öðru lífi. Hugmynd dómsins byggist á tvennu:
sýknun eða sektun, en það er eigi nema um sýkn-
un að tala á dómsdegi, ef engin eilíf hegning er til.
Neitun eilífrar vansælu snertir og kenninguna um
eilífa sælu. Þá kenning byggjum vjer á orðum
ritningarinnar. En þegar ritningin talar um tilver-
una eptir dauðann, þá talar hún ávallt um tvær
hliðar þeirrar tilveru, sæluna og vansæluna. Orðin
eru svo samtvinnuð, að það er alls eigi hægt
að taka kenning hennar um eilífa sælu gilda,
en hafna kenning hennar um eilífa vansælu.
Þetta sjest angljóslega á orðum frelsarans, er hann
segir: »Þá munu þessir fara til eilífrar hegningar,
en hinir rjettlátu til eilífs lifs«. Matth. 25, 46. Hjer
er hegningin jafn-eilíf og lífið, vansælan jafn-eilíf og
sælan. Ef kenning ritningarinnar um eilífa vansælu
er hrundið, þá fellur og kenning hennar um eilífa sælu.
Trúarneitun þessi er einkar-skaðleg fyrir sið-
fræðina. Hún dregur úr mismuninum milli góðs og
ills. 0g það sýnist reyndar eigi vera mjög mik-
ill munur á góðu og illu, ef allir bæði illir og góðir
verða að síðustu sáluhólpnir, hverju sem þeir trúa,
og hvernig sem þeir breyta. Og hvaða áhrif hefur
þessi neitun á líf manna? Hún kemur mönnunum
til að skjóta iðrun sinni, betrun sinni á frest. Krist-
indómurinn kallar til mannsins og segir: Skjót eigi
betrun þinni á frest. Kom þú til Krists í dag. Það
getur orðið of seint á morgun. Neitun eilffrar van-
7