Aldamót - 01.01.1893, Qupperneq 103

103
með þær á traustum fótum. Og eg sýni fram á það
á sama hátt og steinninn, sem losnaði án þess að
nokkur kœmi við hann, sýndi fram á, að fœtrnir
á líkneskjunni væru brothættir. Hann mölvaði þá.
Hið sama vil eg gera, ekki með sjálfs míns krapti,
heldr með steininum. Hann skal lenda á fótunum
á vantrúaroflátungnum íslenzka, goðinu þessu, sera
margr eru farinn að tigna, og sýna fram á, að fœtrn-
ir eru veilir, með því að mölva þá. Vitnisburðr
Frelsarans um gamla testamentið á að framkvæma
þetta og mun eflaust gera það, því af oss langflest-
um Islendingum er þó vitnisburðr hans enn sem
komið er meira metinn en nokkur oflátungsskapr
vantrúarinnar.
Þegar um eitthvert ágreiningsefni er að rœða,
þá er það mjög títt, að vitnað er til þess, sem hinn
eða þessi maðr, er nokkuð kveðr að, hefir sagt um
efnið. Og er þessi regla viðhöfð af mörgum þeim,
sem rýra vilja giidi gamla testamentisins. Líka er
margt tilfœrt úrgamla testamentinu sjálfu, margt mis-
skilið og rangfœrt, og látið vitna gegn því. Það
getr þá enginn fundið að því við mig, að skírskota
til vitnisburðar annarra. Auðvitað er ekki vitnis-
burðr allra jafn merkr, eins og líka hitt er víst, að
vitnisburðr margra er opt marklaus. Það eru vit-
anlega ekki allir vitnisbœrir í hvaða máli sem er.
Og svo eru líka margir misjafnlega vitnisbœrir.
Vitnisburðr margra lélegra vitna vegr ekki á móti
vitnisburði eins, sem er gott vitni. Vitnið, sem eg
vitna til, er af oss allflestum Islendingum metið gott
vitni, já bezta, áreiðanlegasta vitnið í hverju því
máli, sem hann vitnar um. Eg væri þess vegna
greinilega »out of orderc, þar sem jeg hlýt að gera