Aldamót - 01.01.1893, Síða 111

111
ist horfa beinast við, að líta á það svo, að hann
tali á þennan hátt vegna þess, að hinn sami andi tali,
að hans áliti, fyrir munn allra spámannanna. Auk
þess er það mjög svo merkilegt, hvaða lærdóm hann
dregr út úr þessuin stað spámannsins. Af því sést
töluvert skýrt, hvaða augum Frelsarinn leitágamla
testamentið. Hann segir nefnilega í tilefni af grein-
inni, sem hann tilfœrði: »hver sd, sem heyrir Föður-
inn og lœrir af honum, sd lcernr til mín«. Hann,
minnir Gyðinga bersýnilega á stað þennan í »spá-
mönnunum«, i þeim tilgangi, að benda þeim á or-
sökina til þess, hvers vegna þeir »komi ekki til sin«
eða trúi ekki á sig. Og hann lætr þá skilja það,
að orsökin til þess sé sú, að þeir hafi ekki »heyrt«
guðsorðið í gamla testamentinu, o: ekki tekið eptir
því og ekki fœrt sér það í nyt, ekki breytt eptir
þvi. Að »vera af guði uppfrœddr«, eins og hið
spámannlega orð segir, er, eins og Jesús skilr það,
hið sama sem að »heyra guðs orð og læra það«.
Og þetta guðs orð, sem Gyðingar hefðu átt að »heyra
og læra« eða að »uppfrœðast« af, er nú einmitt orð
ritningarinnar, gamla testamentisins. Ef þetta guðs
orð hefði »uppfrœtt« Gyðinga, þá hefðu þeir komið
til Frelsarans. Orð Frelsarans benda til þessa. Er
þá hœgt að taka það öllu greinilegar fram en gert
er hér af Frelsaranum, að orð gamla testamentisins
sé guðlegt orð?
4. Frelsarinn vitnar til staða í gamla testament-
inu og tilgreinir höfundana að þeim.
Hjá Matth. 13, 14. 15. segir, að Frelsarinn hafi
bent lærisveinum sínum á það, hvernig spádómr
Esajasar um forherðing Israelslýðs (Esaj. 6, 9. 10.) ,