Aldamót - 01.01.1893, Page 112
112
sannist nákæmlega á þátíðar Gj'ðingunum, enda
leyndi það sér ekki á allri íramkomu þeirra gagn-
vart Frelsaranum og afstöðu við hann sjálfan og
kenningar hans. Enn fremr segir í 15, 7.—9., að
Frelsarinn hafi bent Gyðingum sjálfum á það, hve
rétt Esajas hafi lýst allri hrœsnis-guðsdýrkun þeirra
. (Esaj. 29. 13.). Og í 24, 15. segir, að hann hafi
íbent lærisveinum sinum á spádóm Daníels (9, 27.)
um viðrstyggð eyðileggingarinnar standandi í helg-
um stað. Hér vitnar hann þá til hinna helgu höf-
unda sjálfra og bendir á, hvernig þeir hafi séð fyr-
ir ástandið, eins og það væri, og hvað myndi verða.
En um leið bendir hann þá einnig á áreiðanlcik
spádómanna. í 22, 43. hjá Matth. (smbr. Mark. 12,
26.) segir, að Frelsariun hafi sagt um Davíð, að
hann hafi talað fyrir Heil. Anda í sálminum, sem
Frelsarinn þar vitnar til (D.S. 110). Heilagr Andi
talaði þá í gegnum Davíð eða fyrir munn hans.
Svo segir Freisarinn. Þessar tilvitnanir staðfesta þá
enn fremr það sem þegar hefir verið sýnt fram
á, að Frelsarinn skoði gamla testmentíð sem guðs
orð.
5. Staðir, sem sýna persónulega afstööu Frelsar-
ans til gamla testamentisins.
I freistingarsögunni er sagt frá því, að Frels-
. arinn hafi við hverja freistingaratrennu djöfulsins
mœtt honum með eitthvert orðið tekið úr gamla-
test., um leið og hann sagði: »skrifað stendr.«. (Sjá
Matth. 4, 4. 7. og 10. og 5. Mós. 8, 3. og 6., 16. 13.).
Þegar freistarinn reynir að ginna hann út af niðr-
lægingar-, sjálfsafneitunar- og píslar-braut þeirri, sem
Frelsarinn með skírn sinni hafði skuldbundið sig til