Aldamót - 01.01.1893, Page 118

118
mann og Lazarus. Þar eru oss sýndar með dráttum,
sem grafa sig djúpt inn í huga og hjarta mannsÍDS,
hiuar skelfilegu afleiðingar vantrúar þeirrar, sem
ekkert hirti um guðs orð gamla testamentisins,
heldur fyrirleit það. Hinn riki maðr biðr í kvölun-
um Abraham að senda einhvern framliðinn til brœðra
sinna, til þess að vara þá við kvölunum, sem hann
haíði lent í, en hafði ekki haft neina trú á í þessu
lífi. En Abraham bendir honum á það, að brœðr
hans Jiafi »ritniuguna«. Hún aðvari þá. Og ef
þeir hlýði henni, þá komi þeir ekki í kvalastaðinn,
sem liinn ríki maðr hefði líka komizt hjá, ef hann
hefði hlýtt »ritningunni« á meðan hann lifði (sjá Lúk.
16, 27—29 og 31). Það er alvarlegt dœmi, þetta;
og bendir það allgreinilega á hið guðlega eðli orðs-
ins í garnla testamentinu.
Það eru tveir staðir enn, sem eg vil benda á.
Hjá Jóh. 10, 35 lesum vér, að Frelsarinn hafi sagt
við Gyðinga: »ritningin getr ekki rasJcazt«. Og hvers
vegna getr ritningin ekki raskazt? Vitanlega vegna
þess, að hún er guðlegs eðiis og uppruna. Og svo
verðr því nú Jieldr eJcJci raslcað, að FreJsarinn vitn-
ar um guðlegan uppruna gamla test. og að JiannJiafi
sJcoðað það svo, að það vœri óyggjandi guðs orð.
Þá er hinn staðrinn. Það eru 16 síðustu vers-
in af 5. kap. Jóh. Hér skírskotar Frelsarinn til
vitnisburðarins ura sjálfan sig, sem hann hafi. Jó-
hannes skírari vitnaði um hann. Og verkin hans
sjálfs vitnuðu um hann. En það var annað, sem
vitnaði um hann líka. Og það var »ritningin«..
Hann bendir Gyðingum einmitt á þetta og tekr það
fram, að vitnisburðr »ritningarinnar« sé vitnisburðr
sjálfs föðurins um sig. Hann segir Gyðingum að