Aldamót - 01.01.1893, Page 126

126
þeim, og með skuggaleiknum dregið yfir og byrgt
fyrir þá mynd alvörunnar, sem guðs orð brá upp
fyrir augun á þeim. En í birtu vitnisburðar Frels-
arans sést, hve ijótir skuggarnir þessir eru og hve
viðbjóðslegr er skuggaleikrinn þeirra, alvöruleysingj-
anna, og að allt þetta stafar af vantrúnni, sem sér
ekki guðs fingr í guðs orði og heyrir ekki röddina
Drottins tala í gegnum það.
Ef orð Guðs á að geta talað við manninn, fengið
hann til þess að ljá sér eyra, þá þarf það áðr að
hafa talað til hans, vakið hann, vakið samvizku
hans. Og þegar samvizkan er vöknuð, flanar maðr-
inn ekki inn á hið helga svið guðlegrar opinberunar
eins og spjátrungr inn i kirkju; því hann heyrir
röddina, sem kallar ur runnanum þessum, þar sem
logar bæði af vandlæti og kærleika hins heilaga,
og segir: »drag skó þína at fótum þér; því sá staðr,
er þú stendr á, er heiiagr!« I samvizku sinni finnr
hann orðið staðfest, er lýsir Guði sem eyðandi eldi,
sem lætr hverja hönd þá visna upp, sem lögð er
gjörræðislega á helgidóm hans, til þess að vanhelga
hann. Svo fór fyrir Jeróbóam konungi, er hann
rétti hönd sína út og skipaði að handtaka guðs-
manninn, sem sendr var af Drottni, til þess að flytja
Jeróbóam dóm Drottins yfir guðleysi hans (1. Kon.
13.). Hið sama brennandi vandlæti Drottins má
einnig sjá á því, hver endalok synir Arons fengu,
þeir Nadab og Abihú, er báru annarlegan eld fyrir
Drottin. Eldr fór út frá augliti Drottins og eyddi
þeim, svo þeir dóu (3. Mós. 10.). Er þetta ritað,
oss til viðvörunar, sem »endir aldanna er kominn
yfir« (1. Kor. 10, 11.), svo vér ekki föllum í sams
konar freistni og gerumst vargar í véum með því,