Aldamót - 01.01.1893, Qupperneq 130

130
og eins og þér brátt skuluð heyra. Yðr mun þá
ljóst, að þessi fyrirlestr er ekki til orðinn af því,
að eg hugsi eg geti með honum talað sjálfum mér til
frægðar, heldr af þeirri sannfœring hjá mér, að það
sé á yfirstandandi tíð lífsnauðsyn fyrir almenning
þjóðar vorrar, að þetta, sem eg ætla um að tala,
verði sem flestum Islendingum brennandi umhugs-
unarefni.
Eg ætla að tala um k œrleilc ann, tala um
það, er á tungumáli kristinnar trúar heitir kœr-
leikr. Kœrleikrinn er raitt fyrirlestrsefni. Og er
þér heyrið það, verðið þér vafalaust allir á sama
máli og eg, að þetta efni sé í mesta máta stór-
kostlegt og þýðingarmikið.
Það vill dálítið óheppilega til fyrir mér nú
með þetta umtalsefni um kærleikann í huganum.
Það liggr frammi fyrir augum margra íslendinga
frægr ritlingr, frumsaminn á enskri tungu, en íyrir
skömmu þýddr á vora tungu, um nákvæmlega sama
efnið. Eg á við fyrirlestrinn eftir dr. Drummond,
er í hinni islenzku útgáfu er nefndr Mestr í
heimi. Þá er eg í hitt hið fyrra talaði á þessum
sama stað um Það, sem verst er í heirni, varð
þessi fyrirlestr fyrir mér, og þótt hann sé um al-
veg gagnstœtt efni, þá rakst eg á hann í fyrirsögn-
inni fyrir mínum fyrirlestri. Og enn þá rekst eg á
hann, og það eigi að eins að fyrirsögninni til, heldr
og efninu. Eg stend þannig einnig að því leyti illa
að vígi, að það er til á íslenzkri tungu svo að
segja spán-nýtt, stór-frægt rit um nákvæmlega sama
efni og það er, eg ætla nú að eiga við. Það
má virðast býsna örðugt fyrir nokkurt smámenni,
og þess vegna lika býsna djarft af mér, að halda