Aldamót - 01.01.1893, Qupperneq 132

132
ustu tíð setið á heimssýningunni miklu í Chicago
fulltrúar fyrir svo að segja allar hinar mörgu og
margbreytilegu trúarbragða-tegundir mannkynsins í
nútíðinni á sérstökum fundi, til þess að opinbera
hver öðrum og um leið öllum heiminum sinn sér-
staka átrúnað, sýna öllu mannkyni, hvert hver ein-
stakr mannflokkr, sem þeir eru fulltrúar fyrir,
stefnir í andlegu tilliti, sýna hinni yfirstandandi tíð
og hinni ókomnu tíð inn í þá breytilegu andans
heima, sem þeir hver um sig tilheyra og trúa á.
Af öllu undarlegu og margbreytilegu á þessari stór-
kostlegustu af öllum sýningum, sem heimrinn hefir
séð, er vafalaust þessi tegund sýningarinnar, er
opnar allar átrúnaðar-veraldir nútíðarinnar, það
sem er undarlegast og breytilegast. Menn bjuggust
við þessum óendanlega breytilegleik í hinum and-
legu veröldum hinna mörgu heimstrúarbragða áðr
en þessi einstaklega sýningar-tegund byrjaði. Út
frá því, að ósköp mikið myndi í trúarlegu tilliti á
milli bera, sýnast allir að hafa gengið sem fullkom-
inni vissu fyrirfram. En hinsvegar þótti það alveg
víst, að hversu óendlega mikið sem á milli bæri í
trúarskoðunum hinna ýmsu mannkynsflokka, þá
myndi hver einasti einn af þessum mörgu trúar-
flokkum heimsins trúa á kærleikann, þeir allir sam-
eiginlega eins og með einum munni viðrkenna kær-
leikann svo sem það, er mest og bezt sé í gjörvallri
heimstilverunni. 0g alveg eins í hinu smáa, hvar
um heim sem leitað er. Þegar kærleikrinn er nefndr
á nafn, þá, hversu óendanlega mikið sem á milli
ber að öðru leyti, segjast allir hafa hann í háveg-
um og vera þar með. Trúin syngr kærleikanum
lof, og vantrúin syngr honum líka lof. Þegar kær-