Aldamót - 01.01.1893, Síða 139

139
burt af þess fornu stöðvum. Allir mennirnir, sem
haína kristnu trúnni og þar af leiðandi viðrkenna
ekki þá sýning kærleikans, sem hin kristilega opin-
beran kemr með, þeir búa sér til mynd »af sínu
skynsamlega viti« eða réttara sagt út frá tilfinning-
um sínum og eftirlöngunum, og segja bæði sjálfum
sér og öðrum, að svona hljóti kærleikrinn að líta út,
svona líti hann virkilega út. Sömu myndina allir?
Nei, eins margar myndir eins og þeir sjálfir eru
margir og hér um bil álíka ólíkar hver annarri eins
eg andlit þeirra, líkamleg og sálarleg, eru hvert
öðru frábrugðin. Pósitívistarnir svo kölluðu, sem
trúa hinni undarlegu vantrúarkenning, er August
Comte fann upp á, hafa í samkomusal sínum í París
mjmdir upp hengdar á veggina af heilum skara
merkra manna úr sögu Frakklands og mannkyns-
sögunni yfir höfuð, sem þeir veita eins konar til-
beiðslu upp á sína undarlegu og alveg einstaklegu
vantrúarvísu. Þær eru býsna ólíkar hver annarri,
þessar átrúnaðarmyndir Pónitívistanna, og fjarska
margar eru þær líka, enda verða æ fieiri og fieiri
eftir því sem tíminn llðr og nýir menn koma fram í
sögunni, er þessi skrítni flokkr verðr trúarlega eða
skynsemislega ástfólginn í. En hvað eru þær mynd-
ir bæði að fjölda og breytilegleik í samanburði við
myndirnar af kærleikanum, sem þeir búa til, er
kristinni trú afneita og um leið að sjálfsögðu afneita
kærleikanum eins og hin kristna opinberan sýnir
hann? Og einmitt þetta, að hver einstakr hinna
mörgu, er loka augunum fyrir kristindómssýning-
unni af kærleikanum, dregr þetta, sem mest er til i
heimi, upp á sína sérstaklegu vísu, einmitt þetta, að
þar kærleiksmyndir, sem þeir menn hafa búið sér