Aldamót - 01.01.1893, Qupperneq 142

142
en varir rétt eins og allt í einu rísi upp í hinum
andlega sjóndeildarhring fram undan honum á sjó-
ferð lífs hans nokkuð svo nauðalíkt því, sem eg
sagði að eg með líkamsaugum mínum hefði séð í
áttina upp til Islands á minni virkilegu sjóferð
hérna um árið. Hin tilbúna mynd af hinum íraynd-
aða guðlega kærleika flýgr ósýnileg í loftinu upp
frá sálu mannsins, þar sem hún varð til, og sezt
eða tekr sér stöðu fram undan manninum langt, langt
í burtu, nákvæmlega svo langt sem þarf til þ'ess að
hann missi eigi sjónar á henni. Myndin er ljóm-
andi fögur, því hún er mynd af því, sem hann er
búinn að slá föstu um það, hvernig kærleikrinn,
hinn guðlegi kærleikr, það, sem bezt og mest er f
heimi, hljóti að líta út. Og þó að myndin skýrist
nú engan veginn eftir því sem hann heldr ferðinni
áfram, þó að drættirnir í henni haldi áfram að vera
furðu óákveðnir fyrir þá sök, að hún sýnist allt af
jafn langt burtu, þá er hún samt svo ljómandi fögur
og skemmtileg, að hann vill helzt stöðugt á hana
horfa og skoða hana eins og áreiðanlegan, guðlegan
vegvísi. Og enn þá meira verðr hún í augum hans,
er lengra líðr á sjóferðina. Það er eins og gegn um
hana móti fyrir strönd eilífðarinnar. Hann horfir og
horfir, og nú er hann orðinn sannfœrðr um, að þarna
hafi hann fram undan sér það í andans heimi, sem
svarar til háfjallsins íslenzka, er mér þótti svo inn-
dælt og gleðilegt að fá að líta afklætt sínum ský-
kufli á minni síðustu íslands-ferð. En til allrar ógæfu:
Það er tóm missýning, allt þetta. Fjallið, þetta
mikla, inndæla, elskulega andlega fjall, sem hann
þóttist sjá og sem auðvitað var ekki neinn andlegr
Öræfajökull, heldr milt og blítt fjall, alklætt hinum