Aldamót - 01.01.1893, Side 145

145
heimtandi, hvað hann megi leyfa sér. Fyrir utan
það lögtnál, er þessir menn hafa sett, má kærleikr-
irin ekki með nokkru móti vera til. Annars viðr-
kenna þeir hann ekki, neita því statt og stöðugt, að
hann sé það, sem hann er, kærleikr, neita því, að
guð sé það, sem hann er, guð kærleikans, svo
framarlega sem hann ekki lagar þennan sinn kær-
leik eftir kröfum þeirra. Iiinn imyndaði, tilveru-
lausi kærleikr, og hinn jafn-tilverulausi guð, sem
þeir trúa á, er greinilega ekki annað en skugginn
af þeim sjálfum, einskonar ský, sem, án þess þeir
hafi um það nokkra hugmynd, er stigið upp til
himins úr fylgsnum þeirra eigin sálar. Guðstrúin
þessara manna, eða, sem er það sama, kærleikrinn,
sem þeir viðrkenna og tigna, er myndin af þeirra
eigin innra manni. Þeir sjá myndina af sjálfum
sér í sínutn uppáhaldsspegli, og af því að þeim lízt
svo dœmalaust vel á hana, þá slá þeir því fyrir
sjálfum sér og öðrum föstu, að svona hljóti kær-
leikrinn og guð að líta út.
Það eru ýmsir harðir eða ómildir drættir i
virkilegleika-myndinni at hinum guðlega kærleik,
sem hin kristilega opinberan sýnir mannheiminum,
eða þeir líta að minnsta kosti svo út fyrir mann-
legri sjón eins og hún er í þessu lífi. Og sökum
þeirra er það, að minnsta kosti með fram, að skyn-
semistrú Únítara. og annarra líkt hugsandi manna
afneitar kristindóminum. Eg ætla nú ekki að fara
að telja allt það roarga og mikla upp, sem sú van-
trú telr ósatt og óþolandi í hinni kristilegu opin-
beran. Eg ætla að eins að nefna það atriði f þeirri
opinberan, er hún dœmir sem meiri, ranglátari og
hróplegri fjarstœðu en allt annað, segir, að ómögu-
10