Aldamót - 01.01.1893, Síða 149
149
lögmál, dauðaaflið, velt sér yfir þetta líf, gjört út af
við það, og þá nær það ekki sinni ákvörðun. Það
sýnist hart, þetta, en ráði guð kærleikans þessu,
hafi hann náttúruöflin og náttúrulögmálið í hendi
sér, þá hlýtr einnig þetta að vera kærleikr. Nátt-
úruöflin öll, lika þá þau merja lífið til dauða og
hindra að það nái sinni ákvörðun, verði það, sem
það var skapað til að verða, — þau hljóta að vera
kærleikr svo framarlega sem þessi sömu undraöfl
eru út runnin frá þeim guði, sem er kærleikrinn.
En nú skal eg koma til mannlífsins að því leyti,
sem maðrinn er andleg vera. Það ráða andstœð öfl
jafnt í hinum andlega heimi, sem vér heyrum til,
eins og hinum líkamlega. Um það kemr víst flest-
um saman. Menn tala um nokkuð, sem kallað er
gott, og menn tala um nokkuð, sem kallað er illt;
menn tala um réttlæti og ranglæti. Því hina svo
kölluðu determinista reikna eg ekki, mennina, sem
þykjast trúa því, að þessi greinarmunr á hinum
andlegu öflum sé ekki til, það sé hvorki til gott né
illt, og að þess vegna sé ekki heldr til nein sjálfsá-
hyrgð. Þeir eru tiltölulega fáir, þeir menn, sem
þessari speki halda fram, og maðr veit ekki til, að
neinn þeirra hafi í lífi sínu staðið við þá kenning.
Svo eg sleppi þeim alveg. Það er nú alveg eins
fyrir manninum í andlegu tilliti eins og með tilliti
til hans líkamslífs. Hin tvö andstœðu andlegu öfl
hafa hann á milli sín, lífsins aflið og dauða-aflið, aflið,
sem styðja vill að því, að hann nái sinni ákvörðun,
og aflið, sem spyrna vill þar á móti, gjöra út af við
mögulegleikann hans til að verða það, sem hann á
að verða eða er skapaðr til. Það er, eins og vér
sáum áðan, alls engin vissa fyrir því, að barnið ný-