Aldamót - 01.01.1893, Qupperneq 154

154
komizt að, og sem er í fullkomnu samrœmi við op-
inberan kristindómsins.
Eg skal nú hátíðlega játa, að eg sé engan kær-
leik í þessu undarlega fyrirkomulagi á lífstilverunni,
þessu ósveigjanlega lögmáli, sem verðr orsök til
þess, að svo mikið aí náttúriegu lífi ferst hér fyrir
augum vorum án þess að hafa náð ákvörðun sinni,
og svo mikið einnig, að því er virðist, ferst eða
glatast af hinu andlega lífi. En engu síðr hlýt eg
að trúa því, að lögmálið þetta óskiijanlega sé frá
kærleikanum út runnið, sé einmitt kærleikr, einhver
hlið af kærleikanum, kærleikrinn sjálfr í einni af
hinum óendanlega margbreytilegu myndum hans,
svo framarlega sem eg held því föstu, að sá guð,
sem er kærleikrinn, hinn eini virkilegi guð, hafi
látið það verða til. Það er kærleikr, þetta allt, en
kærleikrinn er hér í dularbúningi. Hann er eins
og fjallið mikla meðan það var hulið af skýinu eða
þokunni. Ef þeirri þoku létti aldrei upp, ef skýið
héldi sér allt af utan um fjalltoppinn, þá væri þessi
jarðlífstilvera sannarlega dimm og gleðisnauð, það
ínætti þá segja eins og Björn í Öxl, að hér væri
dimmir og sólarlausir dagar. En þokunni hefir ein-
mitt létt upp, skýið er eins og orðið að engu, fjall-
ið er orðið sýnilegt og sólin úthellir björtu og blíðu
Ijósinu sínu yfir það frá efst til neðst. Þegar Jesús
Kristr var búinn að ganga í gegnum sína guðlegu
æfisögu hér á jörðinni, búinn að framkvæma sitt
endrlausnarverk, búinn að ljúka sinni píslarsögu,
deyja sinum heilaga friðþægjandi dauða, og síðan að
vinna sigr yfir dauðanum með sinni guðlegu upp-
risu, búinn að stofna kirkju sína og frá bimnum að
senda heilagan anda yfir sálir lærisveina sinna, —