Aldamót - 01.01.1893, Qupperneq 156

156
með, þó að þær sé marðar til dauða, hve nær sem
hið eyðileggjandi afl náttúrunnar fellr yflr þær. Og
i líkamlegu tilliti verðr maðrinn að gjöra sér það
að góðu, þó að hann sé kraminn og kvalinn af öfl-
um náttúrunnar, þegar hið ráðandi allsherjar-lög-
mál tilverunnar varpar þeim yfir hann. En þegar
til hins andlega lífsins kemr, þá á þar að verða
eitthvert yfirnáttúrlegt kraptaverk, þannig lagað,
að það skal ekki saka, þó að hann sjálfr leggi sig
undir afl hins illa, þar sem það brunar fram ámóti
honum eins og eimvagnalest á járnbraut; honum á
að vera óhætt að neita frelsishendi þess, er vill
bjarga honum; aflið illa á ekki að geta gjört út af við
hann, hvernig sem það veltir sér yfir hann. Efhann
i einstaka tilfelli kann að særast ofr-lítið, þá eiga
þau sár innan skamms tíma að gróa af sjálfum sér.
Allt hlýtr að fara vel á endanum. Það er ekki
mikið að hræðast annan eins guð, sem iætr sér
standa á sama, eða því sem næst, hvernig brotið er
á móti hans lögmáli. Ef þessi ímvndaði guð væri
maðr, þá myndi mega segja um hann, að hann væri
hið mesta góðmenni, meinlaus öldungr, sem ómögu-
lega gæti fengið af sér að framfylgja sínum eigin
hússtjórnar lögum, þegar það kœmi í bága við til-
finningar hans heimilisfólks.
En guð er engin slík meinleysis-vera. Kær-
leikrinn er ekkert líkr því, sem í daglegu tali er
kallað góðmennska. Guð er kærleikans guð, en sá
kærleikr heimtar, að hinu eilífa lögmáli, sem bindr
tilveruna saman, sé fullnœgt í hverjum einasta og
minnsta punkti. Hann fyigir þessu lögmáli einnig
þá — sérstaklega einmitt þá, þegar hann fyrir
endrlausnarverk Jesú Krists frelsar mannsandanm
frá glötuninni.