Aldamót - 01.01.1893, Qupperneq 160

160
kærleika guðs, að mér þyki hlýða að láta ímynd
hans vera eitthvert skrúðgrœnt og skemmtilegt fjall
þar á jörðinni, sem núttúran er sífellt blíð og bros-
andi, himininn æfinlega heiðr, loftið svo miit og blítt
svo að segja jafnt allt árið í kring. Hinn guðlegi
kærleikr í virkilegleikans heimi birtist yfir höfuð
alls eigi í slíkum vormildum búningi. Kærleikrinn
bregðr undr oft kuldalegum vetrarkufli yfir sig; og
þegar naprir og næðandi hauststormarnir blása yfir
láð og lög og feykja hinum visnuðu laufum trjánna
víðsvegar, þá er það einnig ein opinberan kærleik-
ans. A tíð krossins og kvalanna, sem svo margir
verða nauðugir viljugir að taka með inn í sína æfi-
sögu, verðr lítið vart við það, að kærleikrinn guð-
legi sé tóm mildi og blíða. Þvert á móti er þá sem
maðr sé staddr uppi á ísköldum jökli 1 ströngum
og stríðum stormi með snjóhvíta gróðrlausa vetrar-
auðn út frá sér i allar áttir. Af því að eg veit, að
þetta er eins og eg segi, þá hefi eg kosið mér hinn
kalda Öræfajökul, hæsta fjallið heima á Islandi, til
þess fyrir mig að vera ímynd kærleikans, þess kær-
leika, sem er guð almáttugr sjálfr. En eg ætla að
muna eftir fleiru en kuldanum og klakanum og
hörkunni og hamragjánum þar uppi á þeim háfjalls-
hnúki. Eg ætla að muna eftir því, hve tignarlega
og dýrðlega fjallið litr út, er maðr horfir á það í
björtu veðri utan af hafi. Og eg ætla að muna
eftir því, hvernig það, þegar engin þoka og ekkert
ský hylr það, í sjóndeildarhringnum fram undan
manni sést skínandi í sólarljósinu guðs almáttugs.
Og þegar eg man þetta hvorttveggja, þá hefi eg í
huganum þá fullkomnustu, sönnustu og fegrstu mynd
. af kærleikanum eða því, sem til er bezt og mest í heimi.